ANTE KAI KAΛΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ!

Κάτι το πήξιμο...
κάτι οι διακοπές ρεύματος που τσάκισαν τα νεύρα μου..
κάτι η Παρασκευή - αρχή του τριημέρου....
κάτι το ένα ταξίδι, κάτι το άλλο...
κάτι ένα powerpoint που μου έχει βγάλει τα πρεσβυωπικά πλέον ματάκια μου...
με την ψυχή στο στόμα σας χαιρετώ και γράφω δυο αράδες να δηλώσω παρών.
Καταφεύγω στα έτοιμα για να μην σας αφήσω πάλι με άδεια χέρια.
Δύο δίσκοι από το παρελθόν όπως πάντα, ένας από φίλο προσφορά και ένας που ψηφιοποίησα εγώ και σας ανεβάζω.
1. "ΛΟΤΑΡΙΑ"

Χαμένος δίσκος του Στέλιου Φωτιάδη (Νοστράδαμος αλλά και σύντροφος της Γλυκερίας) με συμμετοχές από Αντώνη Καλογιάννη, Δημήτρη Ψαριανό και Ελίνα Παπανικολάου. Οι στίχοι είναι του Δημήτρη Ιατρόπουλου και κυκλοφόρησε από τη ΛΥΡΑ το 1979. Δύο τραγούδια έχει στιχουργήσει ο Πάνος Φαλάρας και ένα ο ίδιος ο συνθέτης. (ευχαριστώ τον γνωστό πλέον προμηθευτή και φίλο της Κιβωτού Αργύρη)
Εδώ είναι!

Κι ένα καλό ροκάκι ελληνικό από το 1983:
HEADLEADERS - WHAT IT MEANS TO ME.

Aυτό μαζί με ένα σινγκλάκι είναι το μόνο από ό,τι γνωρίζω ηχογραφημένο υλικό του πολύ καλού (για τα γούστα μου) συγκροτήματος. Κυκλοφορία της θρυλικής CREEP RECORDS. Πιθανόν να το έχετε εντοπίσει στο διαδίκτυο σε άλλη ψηφιοποίηση, αλλά πιστεύω ότι η δική μου ακούγεται καλύτερα... (Έχω σκανάρει και το ένθετο)
Εδώ είναι και εδώ!

Πάρτε κι ένα νεανικό "αμάρτημα" μου (από τις πίσω μου σελίδες στο πατάρι που λέγαμε). Μιας και μπαίνει άνοιξη ταιριάζει...
Άσε που μου θύμισε αγνά χρόνια (χωρίς μάρκετινγκ, πλάνα, ωράρια, λαπτοπ και μήτινγκ):

Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
Η Άνοιξη μπήκε αγριεμένη, με τα μαλλιά σηκωμένα από την ένταση…
Κοίταξε δεξιά, αριστερά σαν πεινασμένο ζώο που ψάχνει το θύμα του.
Μέσα της η ανάγκη για ηδονές γιγάντωσε…
Άπλωσε τρεμάμενο χέρι στο κενό ικετεύοντας τον άυλο εραστή της:
-Δώσμου αγάπη… δώσμου ένα κορμί να παιδέψω!
Σαν αδηφάγο πλάσμα βγαλμένο από ζοφερά παραμύθι που ζητούσε κάποιον – κάποια, κάτι, να κολλήσει πάνω του σαν στρείδι στο βράχο, ή σαν βδέλλα να ρουφήξει τους χυμούς του, ενέργεια, δύναμη, έρωτα, όπως εκείνα τα μυθικά όντα απομυζούσαν ό,τι αγκάλιαζαν.
Διψούσε γιατί κουβαλούσε μέσα της πράγμα που τη ζόριζε να βγει…
Σαν να ήθελε να ουρλιάξει, να αναστενάξει, ένα ΑΧ!, να αδειάσει ένα φορτίο που έκανε τα πνευμόνια της να δυσφορούν, τους παλμούς της να χτυπούν ανεξέλεγκτα, τη θέρμη να βάφει τα μάγουλα και τα χείλη άλικα…
Να δώσει ΑΓΑΠΗ!
Ο αποδέκτης απλά δεν ήταν εκεί… δεν υπήρξε ποτέ.
Η Άνοιξη φούσκωσε σαν ένα τεράστιο μπαλόνι και …έσκασε!
Χιλιάδες πολύχρωμες κορδέλες, πεταλούδες και λουλούδια ξεχύθηκαν από μέσα της.
Το χώμα, το νερό, ο αέρας έσμιξαν μαζί της για άλλη μια φορά και γέννησαν τους καρπούς της.
(Απρίλης του 97)