KAΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΡΙΕ ΖΑΜΠΕΤΑ...

Στα μισά του ο Μάρτης μα δε δικαιώνει φέτος τη φήμη του παλουκοκάφτη.
Να χαρούμε που γλυτώνουμε πετρέλαιο ή να κλάψουμε που δεν βρέχει και θα γκαγκανιάσουμε το καλοκαίρι;
..........................................................
Οι παπαρούνες ξεφύτρωσαν και στολίζουν τη νησίδα της Αττικής οδού που διασχίζω καθημερινά. Αυτά τα αλητάκια λουλούδια, πάνε και φυτρώνουν όπου τα φυσήξει ο άνεμος, ξεπουπουλιάζονται στο πρώτο φύσημα, γεμίζουν κόκκινο τη ανοιξιάτικη παλέτα και πεθαίνουν γρήγορα, νεούδια ακόμα.
Μαραίνονται και σου λερώνουν τα χέρια όταν τις κόψεις, σκύβουν το κεφάλι και μαραίνονται και δεν μυρίζουν αρώματα, ούτε γουστάρουν να ζήσουν στο βάζο...
αυτά τα αλητάκια..
....................................................................................................
Αντιγράφω από τον τύπο:
Στις 10 Μαρτίου του 1992 η Ελλάδα αποχαιρέτησε τον κορυφαίο του λαϊκού μας τραγουδιού Γιώργο Ζαμπέτα. Την ίδια ακριβώς μέρα, δεκαέξι χρόνια μετά, έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος του γιος Μιχάλης, νικημένος από τον καρκίνο στα 51 του χρόνια. Από τα παιδικά του κιόλας χρόνια έπαιζε και τραγουδούσε συνοδεύοντας τον πατέρα του στο πάλκο. Όταν εκείνος έφυγε, αφιερώθηκε στη διαχείριση της βαριάς κληρονομιάς.
Τραγούδησε στην επάνοδο, μετά από χρόνια, στη δισκογραφία του Γιώργου Ζαμπέτα το '91 στα "1000 περιστέρια". Το 2000 έβγαλε το cd με τον θρυλικό τον "Μπάρμπα τον Παναή", τραγούδι που κυκλοφόρησε και αγαπήθηκε υπόγεια στόμα με στόμα, σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και μουσική του Γιώργου Στεφανάκη. Το 2001 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση "Ανωτάτη Ζαμπετική" και το 2004 έγραψε ένα σιγκλάκι: "τα γαϊδουράκια".
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση με τον πατέρα σου κύρ-Μιχάλη...

Είχα ένα μπάρμπα εγώ νταή, το ξακουστό τον Παναγή

καμάρι κι ασικλίκι

λάζο στη μέση του χωστό, μουστάκι μαύρο γυριστό

κάθε αμάν και αγαπητιλίκι

Είχε σκοτώσει τσαντιρμαν, όταν περνούσε κατιρμαν

μπροστά απ’ το Καρατόλι

Για να γλιτώσει τα καπνά, σκαρφάλωσε απ’ τα βουνά

και τα φευγάτισε στην πόλη

Μες τα μπουρλά κατιρμανζής, αγάμης και κοντραμπατζής

και της τουρκιάς ο τρόμος

Καβάλα σε λιγνό βαρύ, το μάτι του θολό βαρύ

πατούσε και έτρεμε ο δρόμος

Τσακιρισμένος μια βραδιά κι ως ήταν άντρας με καρδιά

τον βάρεσε η τρελά

και μπαμ και μπουμ τις πιστολιές, ξεσήκωσε τις γειτονιές

και ‘σπάσε δυο μπορντέλα

Φτωχό σα λάχαινε να δει, δάκρυζε σαν μικρό παιδί

κι ως είχε και παράδες

μοίραζε ψώνια αγκαλιά κάθε Χριστού και πασχαλιά

στους φτωχομαχαλάδες

Η μάνα μου η Αλισαβό και η λενέ μου η Τζεβό

είχαν συχνά μπελάδες

γιατί μας βγάζαν αβανιές, πως στου σπιτιού μας τις γωνιές

κρύβαμε κατιρμάδες

Και κάποιο δειλινό μουντό, μας τον εφέραν σηκωτό

στο σπίτι λαβωμένο

με ματωμένη τραχηλιά, σπασμένη ραχοκοκαλιά

πολύ βαριά μαχαιρωμένο

Μες τα μπουρλά κατιρμανζής...

Και πριν χαράξει η αυγή και πριν ο ήλιος καλοβγεί

τον στόλιζαν στην κάσα

τον κλαίει Τσεσμές και Αϊβαλί, τον μπάρμπα μου το Παναή

πήρε η τουρκιά ανάσα

Τον έφαγε μια παστρικιά, μια του παλιά αγαπητικιά

αχ, έρημη αγάπη

γιατί ο μπάρμπας μου θαρρώ κρυφά τις τα ’χε από καιρό

με την Αγγέλα του Αράπη

Και την παρ' άλλη την αυγή, βγάζει η τουρκιά διαταγή

ο κερχανάς να κλίσει

μην σκοτωθεί κι’ άλλος Ραγιάς, απ ’τα σεκλέτια της καρδιάς

κι Ρωμιοσύνη σβήσει

μα σβήστηκε ο Παναής απ’ τα κιτάπια της ζωής

ας ’έχει σχώριο η ψυχή του

Αυτόν που έτρεμε η τουρκιά, τον έφαγε η αγαπητικιά

και πήγε τζάμπα η ζωή του...

To αρχείο (με επεξηγήσεις για τις άγνωστες λέξεις)
..........................................................
Κι ένα ακόμα: ΠΛΑΣΜΑ - ΠΛΑΣΜΑ (1995)
.
Δυστυχώς δεν ξέρω πολλά για το συγκρότημα. Μάλλον δεν δισκογράφησε τίποτα άλλο πλην του ομώνυμου άλμπουμ. Ήχος ποπ-ροκ και μερικά συμπαθητικά τραγούδια.. Οι στίχοι και η μουσική είναι του Γιάννη Κωνσταντινίδη (κιθαρίστας και τραγουδιστής του γκρουπ). Οι υπόλοιποιτρεις είναι ο Γιώργος Μητσοτάκης (μπρρρ) στα κρουστά, ο Θέμης Τρίπκος στο μπάσο και ο Γιάννης Ανδρακάκος στα πλήκτρα.
Όποιος /όποια γνωρίζει κάποια περισσότερα για τους ΠΛΑΣΜΑ, ας μας φωτίσει..
Εδώ το αρχείο και εδώ τα εξώφυλλα!
..........................................................
Για φινάλε ένα τραγουδάκι αφιερωμένο σε δυό αγαπημένα μου πρόσωπα που πλήγωσε "η ύπουλη καρδιά της γυναικός".
Καββαδίας μελοποιημένος από τους Κατσιμίχες
και τα υπόλοιπα στα λόγια του ποιητή...