Τον τελευταίο καιρό η Παρασκευή στη δουλειά δεν μοιάζει με το ευχάριστο ξεκίνημα για το διήμερο ξεκούρασης που ακολουθεί. Κοιτάμε τη πόρτα και συχνά το ρολόι, μα δεν περιμένουμε την ώρα της αναχώρησης. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον σαν να μετριόμαστε να βρούμε αν μας λείπει κανείς. Όταν χτυπάει στο pc η ειδοποίηση πως ήρθε νέο e-mail, ανοίγουμε το ταχυδρομείο με δισταγμό.
Ακόμα κι αν βρούμε κερασμένα σοκολατάκια στο πάγκο, μοιάζουν σαν να 'ναι ποτισμένα δηλητήριο.
Το τελευταίο καιρό μετράμε τα βλέμματα - δείχνουν τις αντοχές.
Το χαμηλωμένο βλέμμα του συνάδελφου, φέρνει κόμπο στο λαιμό.
Ένα κιβώτιο μισογεμάτο με φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα, μοιάζει με στόμα που χάσκει να σε κατασπαράξει.
Είναι συνάδελφοι που δεν αντέχουν πια…
Μανάδες με κουτσούβελα στα σχολεία και τα φροντιστήρια, άντρες με δάνεια να τους πιάνουν από το λαιμό κι αφεντικά με ύφος απαξιωτικό και γλώσσα αλλότρια και κρύα.
Ο Γιάννης τα παράτησε σήμερα γιατί έτσι αποφάσισε αυτός... Τον ήξερα 10 χρόνια. Αγάπησα τη ψυχή του, το πνεύμα του, τη συντροφικότητα, τον αυτοσαρκασμό του. Δεν κάναμε πολύ παρέα, μα σαν ερχόταν για τσιγάρο, σαν να άνθιζε η συντροφιά με χαμόγελα.
Είναι ξεροκέφαλος, είναι περήφανος, είναι αγωνιστής.
Ας είναι το σημερινό τέλος μια αρχή για τα καλύτερα που θα 'ρθουν.
Μ' ένα τραγούδι ως κατευόδιο που του πάει πολύ (κι ας μην είναι Σαλονικιός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου