Πέρασαν κιόλας 2 χρόνια και κάτι από την πρώτη ανάρτηση της Μουσικής Κιβωτού. Όταν ξεκίνησα είχα θυμό για τη διαχείριση της ελληνικής μουσικής και των δημιουργών της από τους εμπόρους και το κράτος: εκμετάλλευση, έλλειψη παιδείας, απουσία οράματος, ίχνος σεβασμού. Είχα ρίξει και μερικές προτάσεις στο τραπέζι (τολμηρές ίσως, όχι όμως ουτοπικές)..
Δύο χρόνια μετά λίγα πράγματα άλλαξαν:
Οι έμποροι βέβαια είδαν την πραμάτεια τους να μένει στα ράφια και τα έσοδα τους από τις πωλήσεις δίσκων να μειώνονται δραματικά. Πολλοί έκλεισαν ή μαζεύτηκαν κάτω από ένα κοινό "κεραμίδι" μπας και τη γλυτώσουν. Καινούργιοι παίκτες αγόρασαν ΚΑΙ μουσική εκτός από τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα - Η Λύρα για να μη κλείσει παραδόθηκε στον Γιαννίκο, το ίδιο και το Δίφωνο.
Το ραδιόφωνο εξακολουθεί να είναι εργαλείο προπαγάνδας και εξυπηρέτησης των εφήμερων συμφερόντων μεγαλοεργολάβων, επιχειρηματιών, εφοπλιστών, εκδοτών και τηλεοπτικών σταρ (αν και ψάχνοντας κάτι βρίσκει κανείς μέσα στα σκουπίδια).
Η τηλεόραση είναι κλειστή προ πολλού (δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη τέχνη, πόσο μάλιστα με τη καλή μουσική, αφορά δε, ανθρώπους από άλλο πλανήτη και συνταξιούχους).
Το κράτος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου (όπως πάντα). To υπουργείο πολιτισμού πέφτει συνήθως σε άσχετους και "αδικημένους" πολιτευτές (τα καλά υπουργεία πάνε στα καλά τζάκια). Τα κονδύλια φεύγουν σε ημέτερους, σε βαρετά φεστιβάλ καλοκαιρινά προς εξυπηρέτηση γαλάζιων δημάρχων, σε συναυλίες βιτρίνας και σε επιδοτήσεις στα "Μέγαρα".
Κι οι ακροατές, το κοινό, βαρέθηκε... δεν ακούει πια μουσική, βάζει άλλες προτεραιότητες, ακουμπά στα γνωστά κι αγαπημένα. Δεν ρισκάρει σε νέους ήχους, καταναλώνει μασημένη τροφή, μηρυκασμένη, επεξεργασμένη, πλαστική αλλά και άνοστη.
Το ελληνικό τραγούδι όπως το ξέραμε πεθαίνει, οι μεγάλοι συνθέτες αν δεν πέθαναν σωματικά, μας εγκατέλειψαν καλλιτεχνικά. Οι τραγουδοποιοί στέρεψαν, κάνουν μνημόσυνα στα σουξέ που πέρασαν, σε πίστες και ανοιχτά θέατρα, δυο ή και τρεις μαζί, γεροντόφρικα κουρασμένα. Οι "σκύλοι" πάνε κι αυτοί , αλλά αυτό είναι ένα ευχάριστο νέο!
Μένουν μόνο οι παρέες, οι πιτσιρικάδες στα προβάδικα ή στο home studio πια. Οι "κολημένοι" που επιμένουν κι οι περίεργοι που ψάχνουν.
Αυτά τα 2 χρόνια με την αμέριστη βοήθεια φίλων γνωστών και άγνωστων μπόρεσα να προσφέρω μερικές όμορφες μουσικές, χαμένες στη λήθη και τη σκόνη των παλαιοπωλείων, φλερτάροντας με την παρανομία (αφού είτε μου αρέσει είτε όχι καταπατώ τους ισχύοντες νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων).
Όχι τίποτα σημαντικό δα, αλλά τόσα μπορώ, τόσα κάνω.
Μου έδωσε χαρά η ανταπόκριση ακόμα και δημιουργών όπως ο Σταμάτης Μεσημέρης, ο Χρήστος Ζυγομαλάς και πολλών μουσικών από γκρουπάκια που αποθέωνα στην εφηβεία μου καθώς και η διάθεση τους να προστατέψουν με κάθε τρόπο το έργο τους - όχι τόσο από το δαιμονοποιημένο downloading, όσο από τη λησμονιά και την αδιαφορία των εμπόρων και των κρατούντων.
Η Κιβωτός περιέχει και τη ψυχή μου, τη καθημερινότητά μου, είναι το προσωπικό μου δημόσιο "ξεβράκωμα" όπως είπε κι ένας φίλος. Είναι η εξομολόγηση, η εκτόνωση, η βλακεία μου, οι πίσω μου σελίδες. Είναι η πάλη μου με τη ρουτίνα και τη διάθεση να τα παρατήσω (που όσο περνά ο καιρός έρχεται όλο και συχνότερα)
Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για να ευχαριστήσω τους φίλους και τις φίλες που μου στέλνουν πολύτιμο υλικό, κρυφές αλλά όχι ξεχασμένες μουσικές από φθαρμένα βινύλια μιας νιότης που αντέχει ακόμα.
Θα ανεβάσω σιγά-σιγά όλο το υλικό, γιατί η μουσική και οι μουσικοί θέλουν τη "ρέγουλα", το χρόνο μας, την αφοσίωση, την προσοχή μας. Το μαζικό downloading έχει οδηγήσει σε αδυναμία αξιολόγησης και επαφής με το τραγούδι. Μη γίνουμε συλλέκτες αρχείων εκατοντάδων megabytes.... ας ακούσουμε μουσική, όχι "κάτι να παίζει", ας προσέξουμε τα λόγια, τη πενιά, το πιάνο, τα κρουστά, τη κιθάρα, ας ακούσουμε την ανάσα του τραγουδιστή, την ερμηνεία.
Σχετικό: Η βλακώδης τακτική του ομίλου Γιαννίκου (που βγάζει εκτός από το Δίφωνο και το καινούργιο περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι), να προσφέρει 7-8 τάχα συλλεκτικά δισκάκια το μήνα εντελώς(!!!) δωρεάν, οδηγεί σε πλήρη απαξίωση του υλικού, όσο και των καινούργιων παραγωγών της εταιρείας του (Μα ποιος θα προλάβει να ακούσει όλα αυτά τα δισκάκια και να αγοράσει και καινούργια?).
Ο θυμός λοιπόν παραμένει, αλλά έχω ελπίδα!
Κι ό,τι κέρδισα αυτά τα χρόνια είναι η επικοινωνία με ανθρώπους ευγενικούς κι ωραίους..
..the show must go on...
.........................................
Μεγάλο ευχαριστώ στον Στέφανο από τη Δράμα για το θησαυρό που μου έστειλε! Είσαι άρχοντας!! Κι ένα ακόμα στον φίλο μου τον Γιάννη για το σπανιότατο δίσκο του ιδιόρυθμου και εξαιρετικά ενδιαφέροντα τραγουδοποιού Βαγγέλη Τζαμτζή που βγήκε στα τέλη του 90. Ο δίσκος λέγεται ΤΟ ΚΕΛΕΜΠΑ και όποιος έχει περισσότερες πληροφορίες καλείται να δώσει τα φώτα του! ΕΔΩ!!
..................................................
* το βίντεο είναι από τους πολύ αγαπημένους μου Magazine (Devoto, Adamson και σια)
