Σκάω μύτη...

Σκάω μύτη...
κάνω ένα τάχιστο πέρασμα και μπαίνω σε meeting...
χα! τι πρωτότυπο!

Καλό μήνα αδέλφια!
Πάλι από blackout ολικό προσπαθώ να ξεφύγω, μα οι έγνοιες, οι υποχρεώσεις, τα πρέπει μ' έχουν δέσει κόμπο και γελούν μαζί μου χαιρέκακα.
Οι δικοί μας άνθρωποι, η μάνα, ο πατέρας, ο αδελφός, τα παιδιά μας, τα ανήψια κι οι λίγοι καλοί αληθινοί φίλοι - αυτά τα στηρίγματα - τα δεκανίκια μας ίσως - οι ανάσες μας.
Αυτοί κι ό,τι αγαπάμε - κάποια τραγούδια, μερικοί στίχοι, τρεις γραμμές.
Αυτοί τα βάσανα, αυτοί και στα βάσανα...
Οι ευχές στα δύσκολα μοιάζουν ληγμένες ασπιρίνες - δεν ανακουφίζουν, δεν θεραπεύουν, δεν ασκούν καν παρηγορητική δράση. Αλλά τις έχουμε ανάγκη, τις καταπίνουμε σαν placebo, προσδωκώντας να πυροδοτήσουν τη δύναμη της ψυχής, το στήλωμα των γονάτων, το κουράγιο.
'Ομως φίλε μου Δημήτρη να ξέρεις πως σε σκέφτομαι συχνά κι ελπίζω τα ζόρια σου να έχουν έναν τελειωμό - όποιον θα διάλεγες εσύ.
Ρε παληκάρι, να ξέρεις πως σε καμαρώνω - ένας ωραίος άνθρωπος είσαι, μοναχός σου αλλά περήφανος, φιλότιμος κι αγωνιστής!
Γιέ μου μεγάλε περαστικά - μια ίωση δεν θα σε ρίξει κάτω!
Καλά να περάσεις στη σχολική εκδρομή! Ζήσε τις πρώτες στιγμές μακρυά από το σπιτικό καβούκι και πάρε τη ζωή σου στα χέρια!
Την αξίζεις - σου αξίζει!
Μαράκι σ' ευχαριστώ! αυτό μόνο!
*******************************
Για τους επισκέπτες μου, το 2ο δισκάκι των SCRAPTOWN (μουσικό όχημα του Μιχάλη Ρακιντζή στα 80s) "RULES OF THE GAME" (1983).

Tα μέλη του γκρουπ σε αυτό το δίσκο ήταν εκτός του Ρακιντζή, ο Γρηγόρης Μελάκης (κρουστά γενικώς), ο Βασίλης Γούναρης (μπάσο) και οι Βασίλης και Τίμος Παπασωκράτης σε πνευστά και πλήκτρα αντίστοιχα.
Ποπ-ροκ και ρέγκε ακούσματα, σαφώς καλύτερα από τα "αραβουργήματα" που έδωσε ο Μιχαλάκης αργότερα.
Οι Scraptown είχαν βγάλει και το θρυλικό maxi single "Viva Sahara" (το ψάχνω) και έκλεισαν δισκογραφικά το 85 με το "Give me a break" (επίσης ψάχνω)
ΕΔΩ!
***************
Από Δευτέρα τα λέμε!
(ανεβάζω εντός των επόμενων ωρών και πλήρη εξώφυλλα)
ΙΔΟΥ και τα εξώφυλλα!

ΣΣΣ! ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ…

(Διαβάζεται ψιθυριστά):
Γειά σας φιλαράκια και καλή εβδομάδα!
Γράφω αυτές τις γραμμές παρακολουθώντας ταυτόχρονα ένα σεμινάριο σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Ευτυχώς που μας αφήνουν και έχουμε ανοιχτά τα laptop γιατί η ακατάσχετη φλυαρία ΔΕΝ αντέχεται!
Με το φόβο της λοξής λάθρας ματιάς του διπλανού, σας εξομολογούμαι την αμαρτία μου: ΒΑΡΙΕΜΑΙ αφόρητα, ΔΕΝ ακούω, ΔΕΝ βλέπω, τα έχω ξανακούσει, τα έχω ξαναδεί, ΔΕΝ «μοντιβάρομαι(!)» πια με τίποτα!
Το έχω παίξει και εγώ αυτό το ρολάκι, του παρουσιαστή τυποποιημένων powerpoint με μπόλικα animation, τόνους υπερβολών και προσδοκιών για την εταιρεία και τους ακροατές μου. Όταν είσαι από κάτω και ακούς επί 8 ώρες για αριθμούς, στόχους, επιτεύξεις, στρατηγικές και τακτικές, όσο να ‘ναι γυαλίζει το μάτι σου κάποια στιγμή. Άσε που καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ έχεις ταλαιπωρήσει με τη σειρά σου, κόσμο και κοσμάκη!

Επί της ουσίας: Όσο προσφέρεις τις καλές υπηρεσίες σου στην Εταιρεία είσαι το χρυσό αγόρι της, όταν αρχίσουν οι περικοπές, γίνεσαι φορτίο για ξεφόρτωμα στη χωματερή. Κάπως έτσι δεν έγινε και με τον Ριβάλντο; Τα γέρικα άλογα τ’ αφεντικά τους τα σκοτώνουν, αλλά ο μάγκας, γνωρίζοντας το γκελ που κάνει στο κοινό , πήρε μιαν εκδίκηση για όλους τους πρώην σταρ, που πετάχτηκαν απρεπέστατα, ως στημένες λεμονόκουπες, από το μεγάλο Αφεντικό –χοχοχο!

Ως συνήθως ξέφυγα και έχω αρχίσει να καρφώνομαι… γράφω ασταμάτητα και ο ομιλητής, μου ρίχνει βλέμματα περιέργειας. Πιθανόν να σκέφτεται ότι κρατάω σημειώσεις για όσα λέει – αλήθεια, ποιο είναι το θέμα του;
Έχουμε πήξει στη γραβάτα και στο κοστούμι. Ποτέ δεν κατάλαβα λοιπόν γιατί αρκεί ένα κομμάτι ύφασμα που σου σφίγγει το λαιμό, για να σε κάνει σημαντικό. Γι’ αυτό και έχω κάνει μια μικρή επανάσταση: είμαι ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού υπαλλήλους της εταιρείας, που ΔΕΝ φοράει λαιμοδέτη. Κάποτε μου έγιναν συστάσεις, τώρα πια με έχουν συνηθίσει ή τους απέδειξα ότι είμαι αξιοσέβαστο πρόσωπο. Γκρίζαραν και τα μαλλιά μου, έκανα κοιλίτσα, έφτιαξε όλο το «πακέτο» του αξιοσέβαστου!
Στα σεμινάρια ταξιδεύω νοερά.. κατεβάζω ιδέες άσχετες, μουτζουρώνω, σκιτσάρω. Έχω μια εμμονή να ζωγραφίζω μάτια, κάτι θα σημαίνει αυτό, εγώ το αγνοώ.
Κάποτε έγραψα κι ένα τραγουδάκι. Είναι μια σύνοψη των παραπάνω και νομίζω ότι πιάνει τον παλμό των σεμιναριόπληκτων αυτού του πλανήτη:

ΣTO MEETING
Στου meeting την ανία
με πιάνει μια μανία
συχνά να χασμουριέμαι

Σκιτσάρω ανθρωπάκια
και γράφω τραγουδάκια
αφόρητα βαριέμαι!

Πομπώδεις παρουσιάσεις
κοινότυπες εκφράσεις
μεγάλες επιτεύξεις!

Φιλόδοξα τα πλάνα
των στόχων τη δαγκάνα
θα πρέπει να προσέξεις!

Refrain:
«Πιάσε στόχο, φέρε φράγκα
κι εγώ θα σε κάνω μάγκα!»
Έτσι παίζει το παιχνίδι
μα το έχεις χάσει ήδη!

Όπως καταλαβαίνετε, με μια καλή μουσικούλα, κάνω και χιτ!

Στα βινύλια μας όμως:
SCRAPTOWN – SCRAPTOWN (1981)


Πρόκειται για τον πρώτο από τους δύο δίσκους που έβγαλε το συγκρότημα, βασικό μέλος του οποίου ήταν ο Μιχάλης Ρακιντζής (you know… S-A-G-A-P-O!). Mερικοί άνθρωποι όταν γεράσουν γίνονται σοφότεροι, άλλοι πάλι, όπως ο Μιχάλης, ως πιτσιρικάδες είναι πολύ πιο ουσιαστικοί από όσο μερικές δεκαετίες μετά. Ο Ρακιντζής έπαιξε το χαρτί της ποπ, του βγήκε για μερικά χρόνια (ο θρυλικός ΠΟΥΦ παίζεται ακόμα στον ΣΠΟΡ FM) και σταμάτησε εκεί. Ξεκίνησε όμως με ενδιαφέροντα ήχο – όπως θα διαπιστώσετε – και ροκ προσανατολισμό. Στους Scraptown είχε έντονα στοιχεία ρέγκε και καλές μελωδίες. Και έχει και καλύτερη χροιά η φωνή του (αυτό είναι ανεξήγητο)
Το αρχείο είναι ΕΔΩ!

Το δεύτερο δισκάκι προσεχώς..
Αυτά και τα ξαναλέμε προς το τέλος της εβδομάδας… Νομίζω ότι ήδη με έχουν «πάρει μάτι» και πρέπει να το κόψω κάπου εδώ, για μια σοβαρότητα ζούμε και εμείς οι μανατζερέοι!