Όπως γίνεται σαφές από τη εικόνα που συνοδεύει το κείμενο αυτό, ΝΑΙ! θα πάω στους AC/DC με το γιόκα μου και τα φιλαράκια μου!
Ξέρω πως δεν πρεσβεύουν πρωτοπορία, δεν είναι "υψηλή" τέχνη, μα κουβαλούν μπόλικη αδρεναλίνη και εκείνο το ένα και συνεχώς επαναλαμβανόμενο "κολλητικό" ριφάκι που θα έκανε τον Λάζαρο όχι μόνο να σηκωθεί και να περπατήσει, αλλά και να χοροπηδάει σαν κατσίκι!
Παίρνοντας αφορμή από τούτη τη συναυλία, παραθέτω τη λίστα με τις συναυλίες της ζωής μου και προτρέπω τους φίλους/ες της Μ.Κ. να γράψουν τις δικές τους και να μου τις στείλουν (mkivotos@gmail.com) να τις κάνω ένα ξεχωριστό post.
Ιδού λοιπόν (χωρίς σειρά αξιολόγησης) τα Live που δεν ξεχνώ:
1. Οι Police στο Σπόρτινγκ. Ήμουν εκεί τη δεύτερη μέρα, ξύλο, σπρωξίδι, εκτόνωση μιας γενιάς που περίμενε από το 68 να ξαναδεί live!
2. Οι Doctor Feelgood λίγα χρόνια μετά πάλι στο Σπόρτινγκ. Αγνό, απίθανο ροκ 'ν'ρολ και εγώ να βγαίνω μούσκεμα με το φανελάκι μόνο, στη κρύα νύχτα , ξαναμμένος και απογειωμένος.
3. Οι Jethro Tull στον Απόλλωνα. Ο ήρωας-σαμάνος-ξωτικό και ποιητής Ian Anderson που προσευχόμουν να δω να παίζει ζωντανά το μαγικό του φλάουτο, ήταν εκεί!
4. Ο Rorry στη Φιλαδέλφεια. Τα ΜΑΤ να πετάνε δακρυγόνα στη σκεπαστή και η παρέα μου να βγαίνει χωρίς ανάσες, σχεδόν τυφλή στο δρόμο, σε ένα άδοξο τέλος μιας απίστευτης βραδιάς.
5. Οι Rage Against the Machine στο Θέατρο Πέτρας. "Killing in the name of" χαμός μέσα κι έξω, ποδαρόδρομος χιλιομέτρων για να γλυτώσω από τις συνήθεις συγκρούσεις εξουσίας και τσαμπατζήδων.
6. Η συναυλία κατά του Νέφους στον Πανιώνιο κάπου στο 80. Συννεφούλα και Σαββόπουλος και επιστροφή από Νέα Σμύρνη στη Ζήνωνος με τα πόδια, μέσω Συγγρού με τις πουτάνες να μας κράζουν - 17άρικα άβγαλτα ακόμα παλληκαράκια.
7. Ο Παπάζογλου κάθε φθινόπωρο στο Λυκαβηττό. Και κυρίως τη χρονιά που ο τότε κιθαρίστας του - Σωκράτης Μάλαμας - μας είπε τα πρώτα δικά του τραγούδια: "Τη Στέλλα" και το "Καληνύχτα".
8. Ο Θανάσης με τους Λαικεδέλικα στο Γυάλινο, ένα βράδυ που η Αθήνα ήταν όλη χιονισμένη, με τον Δημήτρη μαζί. Φοβερή ορχήστρα, κέφι, μέθεξη!
9. Τα Σπαθιά στο ΑΝ, τη χρονιά που βγήκε η "Ξεσσαλονίκη" και προτοκατέβηκαν στην Αθήνα. Με τον Άρη μαζί και μια άσχετη τύπισσα. Αποκάλυψη ΤΩΡΑ!
10. Η "Αμνηστία" στο Στάδιο. Για τον Peter Gabriel και το μεγάλο "αφεντικό"...
Κι είναι άλλες πολλές, μικρές και μεγάλες, σε στάδια, σε μπαράκια, σε βράχους, σε παραλίες. Και θα είναι κι άλλες - με τον γιό μου μαζί, όσο κρατάνε η μέση και τα πόδια μου.
Τουλάχιστον "...μας έμεινε η ροκιά"
........................................................................
Να κι ένα θρυλικό live, που πέρασε από σαράντα κύματα και βροχές μέχρι να γίνει: Ο θείος Νώντας (κατά κόσμον Δημήτρης Πουλικάκος) στο κλασικό "Crazy Love στου Ζωγράφου" (1979).
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...
Μέρος Α και Μέρος Β
6 σχόλια:
ΦΙΛΕ ΘΑΝΑΣΗ,
ΜΕ ΠΟΛΛΟΙ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΘΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΤΟΥΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΙΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΔΟΥΚΙΣΣΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ (ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΕΛΗ ΠΡΙΝ ΚΑΕΙ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ), ΠΥΞ-ΛΑΞ ΣΤΟΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΤΟΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ (ΝΟΜΙΖΩ ΓΥΤΩ ΣΤΟ 98-99) ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ
Πήρα κι εγώ εισητηριοοοοοοοοοοο!!!
Οντως ο Θανάσης μαζί με τους Λαϊκεδέλικα ήταν (πάντα) το κάτι άλλο!
Αν και παρ'όλο μικρης ηλικίας, εχω πάει σε αρκετές συναυλίες...
όχι οτι έχουν ιστορική αξία βεβαια :)
Οι στιγμές βέβαια μένουν πάντα χαραγμένες!!!
τα 504 χλμ μεχρι το Σπορτιγκ ηταν απροσπελαστα για εναν 14-15χρονο στα τελη του '70...ετσι και μεις περιμεναμε να ερθει ο Rory απο το Cork και τα ιρλανδεζικα λιβαδια στο Παλε ντε σπορ...
αλλες ωραιες στιγμες
. ο πριγκιπας Παυλος στη "Σεληνη"- ποσοι να τη θυμουνται αραγε;
. ο μεγας Paco de lucia να βαζει φωτιες στο Παλε
. οι Wipers to '85 νομιζω, με support τους Last drive...
. οι Dire Straits στο ΣΕΦ
. καθε live των Blues gang / Blues wire, ειδικα τα πρωτα στο "Παραρλαμα"...ατελειωτα jamming
. οι "Ειδικες δυναμεις" ( ποιοι????) στο σινε Ανετον... (τι πας και θυμασαι ρε συ...)
κλπ
κλπ
Έχεις δει Ρόρρυ. Τι να γράψουμε εμείς τώρα? :P
Διαλέγω μερικές από διάφορες φάσεις μου
Απο τις πιο "σκληρές εποχές" μου οι Kreator το 98 και οι Slayer την ίδια χρονιά.
Από τις πιο κλασσικότροπες, Roger Waters το 2006 και Van Der Graaf Generator το 2005.
Απο τα δικά μας, αρκετές όπως Αρνάκια το 94, Τρύπες το 96 και Μωρά Στη Φωτιά πέρισυ στο Κύτταρο.
Από πιο "σκοτεινά" πράγματα, οι Diary Of Dreams ήταν ικανοί να με κάνουν να παραμιλάω για μέρες.
Έχω μια υποψία όμως ότι στις 24 Απρίλιου αυτού του έτους, θα ζήσω μία συναυλιακή εμπειρία που από συναισθηματική άποψη τουλάχιστον θα υπερκαλύπτει όλες τις προηγούμενες..
:-)
Στη συναυλια στου Ζωγραφου ηλεκτρικη κιθαρα επαιζε ο Δημης Παπαχρηστου που
εφυγε απο τη ζωη προσφατα
..ουτε ο Πανος Τζαβελας τα καταφερε τελικα..εφυγε κι αυτος
Επειδή έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία (είμαι του 1967) έχουμε τις ίδιες μουσικές παραστάσεις. Πήρα και εγώ εισητήριο για Ac/Dc όπ ως επίσης θα πάω και Deep Purple. H καλύτερη συναυλία που είδα τα τελευταία χρόνια ήταν Pavlov's Dog στο Gagarin πριν 2 χρόνια. Ητανε απίστευτοι. 2,5 ώρες συναυλία. Οποιο μαθουσάλες θα έρχονται από εδώ και πέρα στη Ελλάδα θα πηγαίνω να τους βλέπω. Blast from the past. Συγχαρητήρια για το blog σου.
Δημοσίευση σχολίου