4 Σεπτεμβρίου 2007

AΛΛΟΥΝΟΥ...



Αλλουνού παπά-ευαγγέλιο που λέει και ο λαός...
Εμείς δεν φταίμε για ό,τι έγινε, φταίνε οι άλλοι, φταίει κι ο Χατζηπετρής...
Λαός "περιορισμένης ευθύνης" για όλα, θιγόμενος μόνο όταν θίγονται τα καλά και συμφέροντα. Λαός με το απωθημένο της άσκησης εξουσίας στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο.
Δείτε πως φέρεται ο προϊστάμενος, το ταίρι σας ίσως, η μάνα σας, ο οδηγός-ιππότης της ασφάλτου.
Δείτε πως φέρεται η εκάστοτε εξουσία όταν ο κόσμος καίγεται:
Χτενίζεται
φοράει μπουφανάκι και θλιμμένο ύφος,
εφευρίσκει γνωστούς-μα άγνωστους οχτρούς
συνομοσιολογεί,
μοιράζει χρήμα και τάζει παράδεισους
για να σκεπάσει σαν τη γάτα τα σκατά της - τις ευθύνες της.
Να σκεπάσει με ευρώ τα καμένα κορμιά 65 συνανθρώπων μας.
Πάντα φταίνε οι άλλοι, ανεύθυνοι και υπεύθυνοι το ίδιο πράγμα με άλλον επιθετικό προσδιορισμό. Με χρώμα που αλλάζει χαμαιλεοντικά ανά περιόδους, όπως βάψει ο χάρτης της Ελλάδας το βράδυ των εκλογών.
Έλλην ο delivery-maniac:
Την πίτσα στο σπίτι, το χαμαλίκι στο μετανάστη, το σβήσιμο της φωτιάς στο προσωπικό του καναντέρ και το μέλλον στα δόντια μιας τράπεζας κι ενός ανεπάγγελτου Κληρονομικώ Δικαίω αρχηγού.

"αλλουνού" = "ρεζερβέ" κατά τον άγνωστο ταβερνιάρη! (ωραίος...)

Βάζω και λίγη μουσικούλα σήμερα, αν και ειλικρινά διάφορα γεγονότα, πλην των τραγικών των ημερών, μου έχουν δημιουργήσει μια μόνιμη κατάσταση "bad mood" που λέμε και στα ελληνικά. Το ζήτησε πριν τις διακοπές ένας φίλος:

ΤΟΕΕΟΝ - REFUGE


Οι "TOEEON" ήταν ένα γκρουπάκι από τη Θεσσαλονίκη που δραστηριοποιήθηκε στις αρχές του 80. Το 83 έβγαλε το μοναδικό LP του και γρήγορα διαλύθηκε λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων. Τα μέλη του ήταν οι:
Θανάσης Πλιάκης (κιθάρα, στίχοι, φωνητικά)
Γιώργος Φαρμάκης (κιθάρα, φωνητικά)
Νίκος Νικολόπουλος (μπάσο, φωνητικά)
Γιώργος Παπαποστόλου (πλήκτρα, ντραμς, φωνητικά).
Ο τελευταίος πέρασε αργότερα από το Πέρρο και κατέληξε στους Μπλε
Ήχος νεοκυματίζων και συμπαθής.
Toeeon δεν σημαίνει τίποτα... θα μπορούσε να είναι η ηχητική απόδοση μιας σύγκρουσης με μεταλλικό αντικείμενο, ή ήχος έκπληξης συνοδευόμενος με θαυμαστικά, σε κόμικ!
Το αρχείο είναι ΕΔΩ!

Πρόληψη, ανάληψη ευθύνης, ευαισθησία, σεβασμός, αξιοπρέπεια:
Μερικές άγνωστες λέξεις της νεοελληνικής. Ακούστε το παρακάτω και κρατήστε με νύχια και με δόντια το κουτί της Πανδώρας λίγο ακόμα ανοιχτό..

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σ΄ευχαριστώ παρα πολύ φίλε μου.
Νασαι πάντα καλά

Παναγιώτης

an205 είπε...

Κάποιο παράθυρο έχει φως
κάποιον τον τρώει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα βήμα
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα

Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Κάποιος στην άκρη του γιαλού
κοιτάει το τέλος τ' ουρανού
μονάχος του πεθαίνει
Κάποιος στη μάχη πολεμά
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στα στήθια του πηγαίνει

Κι εμείς οι άλλοι μα το ναι
κάνουμε πάρτυ ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Έξω αστράφτει και βροντά
κι ένας διαβάτης περπατά
χαμένος μες στη μπόρα
Κάπου δεν θα 'χουνε ψωμί
κάπου πεινάει ένα παιδί
και κλαίει αυτήν την ώρα

Κι εμείς χορτάτοι μα το ναί
κάνουμε γλέντια ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν
σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε
Στάσου και σκέψου μια στιγμή
πόσοι σκοτώνονται στη γή
την ώρα που μιλάμε

Μα εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Βρε δε βαριέσαι αδερφέ – Κώστας Χατζής

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ

Ανώνυμος είπε...

Απο τις καλυτερες κυκλοφοριες της
music box,και απο τις καλυτερες
συνθεσεις της ελληνικης new wave
σκηνης..Παρολα αυτα,ο δισκος δεν
εκτιμηθηκε οσο θα επρεπε και βρισκεται ευκολα και σχετικα φθηνα σημερα..

costakisp

Ανώνυμος είπε...

Με γύρισες πάρα πολλά χρόνια πίσω σε κάτι τρελλά πάρτυ στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης όπου έπαιζαν οι ΤΟΕΕΟΝ.
Αυτές ήταν εποχές
Νάσαι καλά φίλε μου

Ανώνυμος είπε...

Αφελέστατη νεοκυματική ποπ, με μεταποιημένη αναμόχλευση απαρχαιωμένων κρινολίνων, αυχμηρής έμπνευσης, μετριομικρούτσικου ταλάντου, και απολύτως επουσιωδέστερης σημασίας.

Αν και από μεγάλη εταιρία, η παραγωγή φτωχότατη, ούτε καν ένα ένθετο με στίχους, μήπως και κατανοήσουμε τα λεγόμενα του τραγουδιστή, καθώς εξ’ ακοής δυσχεραίνει η πρόσληψή των…

Λίαν προβλέψιμη η παπαποστόλεια συνέχεια.

Από τα ολίγιστα εγχωριοροκάρια (λέμε τώρα) δισκογραφήματα που δεν υπερεκτιμήθηκαν ούτε στην εποχή των - το θυμάμαι για χρόνια στα ράφια συγκεκριμένων δισκοπωλείων, το ίδιο αντίτυπο στην ίδια θέση - ούτε και στη σημερινή, αγιοποιημένη καλλιτεχνικά και υπερανατιμημένη εμπορικά, εποχή μας.

Υ.Γ.: Περί ευθυνών και αξιοπρέπειας, δυστυχώς ουδεμία εφικτή συνταγή. Απλώς καταγράφεται η εκ νέου συνειδητοποίηση της ματαιότητας υλοποίησης των ευκταίων στον - αναπόδραστα μάταιο - κόσμο τούτο.