ΜΑΛΑΚΑΣΑ AFTER..

Τι είδε και άκουσε ο μπαμπάς στη συναυλία:

• Τεράστιο πλήθος, κάθε λογής, κάθε ηλικίας.
  
• Άπειρες μπύρες, το παραδοσιακό ποτό ενός μεταλά, χαρακτηριστικό γνώρισμα του οποίου είναι, πέρα από το μακρύ μαλλί, η μπυρο-κοιλία (ειδικά στους +40)
  
• Τους νεότερους funs γεμάτους tatoo, piercing και t-shirts με το σύνολο των metal συγκροτημάτων του πλανήτη
  
• Διάφορες μυρωδιές καπνών και άλλων χόρτων που καπνίζονται (ειδικά όταν το κοινό έφτασε στο τσακίρ-κέφι)
• Πολύς "ολέθριος" χορός (σπρώξιμο-κουτουλιά-σπρώξιμο-παραπατώ και πέφτω και ξανασηκώνομαι και τούμπαλιν) με ανάλογο κουρνιαχτό, ειδικά μπροστά, εκεί που μαζεύτηκε η φανατίλα των Metallica
• Look "σαν να μη πέρασε μια μέρα" από τον παππού στον εγγονό, σταθερή αξία τζιν, t-shirt, αθλητικό παπούτσι (ή μπότα)
• Ιπτάμενες φουσκωμένες καπότες (!) ως σπέσιαλ εφέ, αφού για αυτό φρόντισε γνωστή εταιρεία που είχε την ιδέα να τις μοιράσει στην είσοδο.
  
• Τα κινητά να έχουν αντικαταστήσει τους αναπτήρες στα τραγούδια-ύμνους: Ο αναπτήρας καίει και τα χέρια, το κινητό τραβάει και βίντεο, άρα είναι προφανής η επιλογή του οπαδού
• Οι Metallica βετεράνοι πλέον, καλοί επαγγελματίες και χωρίς διάθεση εντυπωσιασμού, γούσταραν το κοινό και το έδειξαν και έτσι περάσαμε όλοι καλά. Έπαιξαν πολλά παλιά, λιγότερα καινούργια, όλα τα πολύ αγαπημένα, ΔΕΝ έπαιξαν όμως το Unforgiven..
  
• Ο χώρος και ο ήχος καλός, όπως και η πρόσβαση, αν και το πήξιμο στο τέλος δεν το γλυτώνεις
  

Γενικά τώρα: Tο μέταλλο δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και εξέλιξης της μουσικής. Είναι καθαρή εκτόνωση. Οι funs αυτό εκτιμούν, αυτό γνωρίζουν και αυτό εμπιστεύονται: Σίγουρα πράγματα και γνώριμα. Το ίδιο άλλωστε κάνουν και οι φίλοι των blues, της ρέγκε, του ρεμπέτικου. Γι' αυτό και έχουν σταθερούς φανατικούς φίλους αλλά και φανατικούς εχθρούς. Για μένα, ως ακροατή, μπορεί να καλύψει κάποιες στιγμές διασκέδασης και εκτόνωσης, αλλά δεν αποτελεί, σαφώς, τον μουσικό μου γαλαξία. Είναι απλά ένα από τα αστεράκια του.

Καταλαβαίνετε πως επιβίωσα...
(εντάξει με πόνεσαν τα πόδια μου, αλλά πόνεσαν και του πιτσιρικά)

Για το Σ/Κ ανεβάζω το μοναδικό LP των SCHMETTERLING "FEELING FUNNY"



Ο δίσκος αυτός βγήκε το '86. Είχε μεσολαβήσει ένα και μοναδικό single (υπάρχει στο αρχείο, ανατρέξτε στο post εκείνο για περισσότερα). Μέτρια δουλειά, αλλά για τους φίλους που μαζεύουν υλικό από την ιστορία του ελληνικού ροκ, είναι μια χαρά!
Εδώ το αρχείο!