Σήμερα όλη η ελληνική blogόσφαιρα αποχαιρετά την Αμαλία.
Η πικρή ιστορία της ταρακούνησε πολύ κόσμο και συγκίνησε.
Χύθηκαν αληθινά αλλά και κροκοδείλια δάκρυα.
Ο πόνος που ένοιωσε η ίδια κι ο πόνος που νοιώθουν για την απώλεια της οι δικοί της άνθρωποι, δεν είναι εύκολο να γίνει αντιληπτός αν δεν γίνει βίωμα.
Η δυστυχία μας χτυπά κάποτε τη πόρτα και μας προσγειώνει απότομα.
Τότε, η ζωή γίνεται επιτέλους, το επίκεντρο και όχι το όχημα μιας αδιευκρίνιστης πορείας προς την επιτυχία και την καριέρα.
H περιπέτεια της επιβεβαίωσε τη δύναμη αλλά και την αδυναμία αυτού του αλαζονικού και αντιφατικού όντος, του ανθρώπου: Πόση δύναμη ψυχής από την Αμαλίτσα και πόση απανθρωπιά, σκληρότητα και εκμετάλλευση από μερικούς (ευτυχώς όχι όλους) λειτουργούς της υγείας!
Μιλώντας εκ των έσω, μιας και δραστηριοποιούμαι στον ευρύτερο χώρο της υγείας, γνωρίζω τις "σειρήνες" του εύκολου πλουτισμού που ηχούν στο χώρο. Είναι δύσκολο να μην είσαι ευάλωτος στα καλέσματα τους, αλλά ο Οδυσσέας κλείνοντας τα αυτιά του, τα κατάφερε!
Οι αντιστάσεις μας χτίζονται από την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον. Αρκεί να "διαβάσει" κάποιος το περιβάλλον του Σήμερα, για να καταλάβει πως το βαρέλι που πέφτουμε μέσα δεν έχει πάτο.
Ο ασθενής για τον ιατρό ήταν, είναι και θα είναι, μια μηχανή που χάλασε και θέλει φτιάξιμο. Δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσεις με συναίσθημα ασκώντας ιατρική: στον πρώτο θάνατο ασθενή σου θα είχες παραιτηθεί. Η συναισθηματική απόσταση εξασφαλίζει ψυχραιμία και σωστή διαχείριση μιας κρίσιμης κατάστασης.
Η εκμετάλλευση όμως της δύσκολης θέσης του συνανθρώπου σου για να πλουτίσεις εύκολα και γρήγορα, δεν έχει θέση στο λειτούργημα που καλείσαι να υπηρετήσεις. Οι γιατροί θα έπρεπε πέρα από ανατομία να μάθαιναν ανθρωπιά, αλλά αυτή δεν διδάσκεται!
Η ελπίδα επαφίεται στον ρομαντισμό των ολίγων - δυστυχώς.
Η καημένη η Αμαλία βρέθηκε στο γρανάζι ενός συστήματος που έχει κτίσει βίλες πάνω σε τάφους και ανοιχτές πληγές. Είθε οι Ερινύες να κυνηγούν μέρα και νύχτα τους εμπόρους της ελπίδας και μακάρι να πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα!
Λίγα τραγούδια και μερικά λουλούδια αφήνω στην άγνωστη-γνωστή χαμένη φίλη. Αυτό μπορώ να κάνω για να την τιμήσω σήμερα - που αρχίζει το καλοκαίρι, αλλά δεν τελειώνει ο Χειμώνας...
Θανάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου