15 Μαΐου 2007

ΣΣΣ! ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ…


(Διαβάζεται ψιθυριστά):
Γειά σας φιλαράκια και καλή εβδομάδα!
Γράφω αυτές τις γραμμές παρακολουθώντας ταυτόχρονα ένα σεμινάριο σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Ευτυχώς που μας αφήνουν και έχουμε ανοιχτά τα laptop γιατί η ακατάσχετη φλυαρία ΔΕΝ αντέχεται!
Με το φόβο της λοξής λάθρας ματιάς του διπλανού, σας εξομολογούμαι την αμαρτία μου: ΒΑΡΙΕΜΑΙ αφόρητα, ΔΕΝ ακούω, ΔΕΝ βλέπω, τα έχω ξανακούσει, τα έχω ξαναδεί, ΔΕΝ «μοντιβάρομαι(!)» πια με τίποτα!
Το έχω παίξει και εγώ αυτό το ρολάκι, του παρουσιαστή τυποποιημένων powerpoint με μπόλικα animation, τόνους υπερβολών και προσδοκιών για την εταιρεία και τους ακροατές μου. Όταν είσαι από κάτω και ακούς επί 8 ώρες για αριθμούς, στόχους, επιτεύξεις, στρατηγικές και τακτικές, όσο να ‘ναι γυαλίζει το μάτι σου κάποια στιγμή. Άσε που καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ έχεις ταλαιπωρήσει με τη σειρά σου, κόσμο και κοσμάκη!

Επί της ουσίας: Όσο προσφέρεις τις καλές υπηρεσίες σου στην Εταιρεία είσαι το χρυσό αγόρι της, όταν αρχίσουν οι περικοπές, γίνεσαι φορτίο για ξεφόρτωμα στη χωματερή. Κάπως έτσι δεν έγινε και με τον Ριβάλντο; Τα γέρικα άλογα τ’ αφεντικά τους τα σκοτώνουν, αλλά ο μάγκας, γνωρίζοντας το γκελ που κάνει στο κοινό , πήρε μιαν εκδίκηση για όλους τους πρώην σταρ, που πετάχτηκαν απρεπέστατα, ως στημένες λεμονόκουπες, από το μεγάλο Αφεντικό –χοχοχο!

Ως συνήθως ξέφυγα και έχω αρχίσει να καρφώνομαι… γράφω ασταμάτητα και ο ομιλητής, μου ρίχνει βλέμματα περιέργειας. Πιθανόν να σκέφτεται ότι κρατάω σημειώσεις για όσα λέει – αλήθεια, ποιο είναι το θέμα του;
Έχουμε πήξει στη γραβάτα και στο κοστούμι. Ποτέ δεν κατάλαβα λοιπόν γιατί αρκεί ένα κομμάτι ύφασμα που σου σφίγγει το λαιμό, για να σε κάνει σημαντικό. Γι’ αυτό και έχω κάνει μια μικρή επανάσταση: είμαι ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού υπαλλήλους της εταιρείας, που ΔΕΝ φοράει λαιμοδέτη. Κάποτε μου έγιναν συστάσεις, τώρα πια με έχουν συνηθίσει ή τους απέδειξα ότι είμαι αξιοσέβαστο πρόσωπο. Γκρίζαραν και τα μαλλιά μου, έκανα κοιλίτσα, έφτιαξε όλο το «πακέτο» του αξιοσέβαστου!
Στα σεμινάρια ταξιδεύω νοερά.. κατεβάζω ιδέες άσχετες, μουτζουρώνω, σκιτσάρω. Έχω μια εμμονή να ζωγραφίζω μάτια, κάτι θα σημαίνει αυτό, εγώ το αγνοώ.
Κάποτε έγραψα κι ένα τραγουδάκι. Είναι μια σύνοψη των παραπάνω και νομίζω ότι πιάνει τον παλμό των σεμιναριόπληκτων αυτού του πλανήτη:

ΣTO MEETING
Στου meeting την ανία
με πιάνει μια μανία
συχνά να χασμουριέμαι

Σκιτσάρω ανθρωπάκια
και γράφω τραγουδάκια
αφόρητα βαριέμαι!

Πομπώδεις παρουσιάσεις
κοινότυπες εκφράσεις
μεγάλες επιτεύξεις!

Φιλόδοξα τα πλάνα
των στόχων τη δαγκάνα
θα πρέπει να προσέξεις!

Refrain:
«Πιάσε στόχο, φέρε φράγκα
κι εγώ θα σε κάνω μάγκα!»
Έτσι παίζει το παιχνίδι
μα το έχεις χάσει ήδη!

Όπως καταλαβαίνετε, με μια καλή μουσικούλα, κάνω και χιτ!

Στα βινύλια μας όμως:
SCRAPTOWN – SCRAPTOWN (1981)


Πρόκειται για τον πρώτο από τους δύο δίσκους που έβγαλε το συγκρότημα, βασικό μέλος του οποίου ήταν ο Μιχάλης Ρακιντζής (you know… S-A-G-A-P-O!). Mερικοί άνθρωποι όταν γεράσουν γίνονται σοφότεροι, άλλοι πάλι, όπως ο Μιχάλης, ως πιτσιρικάδες είναι πολύ πιο ουσιαστικοί από όσο μερικές δεκαετίες μετά. Ο Ρακιντζής έπαιξε το χαρτί της ποπ, του βγήκε για μερικά χρόνια (ο θρυλικός ΠΟΥΦ παίζεται ακόμα στον ΣΠΟΡ FM) και σταμάτησε εκεί. Ξεκίνησε όμως με ενδιαφέροντα ήχο – όπως θα διαπιστώσετε – και ροκ προσανατολισμό. Στους Scraptown είχε έντονα στοιχεία ρέγκε και καλές μελωδίες. Και έχει και καλύτερη χροιά η φωνή του (αυτό είναι ανεξήγητο)
Το αρχείο είναι ΕΔΩ!

Το δεύτερο δισκάκι προσεχώς..
Αυτά και τα ξαναλέμε προς το τέλος της εβδομάδας… Νομίζω ότι ήδη με έχουν «πάρει μάτι» και πρέπει να το κόψω κάπου εδώ, για μια σοβαρότητα ζούμε και εμείς οι μανατζερέοι!

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

file thanasi an vreis xrono anevase ekeino to prwto 7'' twn make believe
thanx
punkdeleimon

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Σήμερα σε ανακάλυψα και έχω ενθουσιαστεί. Είμαι στο μπλόγκ σου εδώ και 3 ώρες! Γεννήθηκα το 1967 και έζησα τον απόηχο της ελληνικής σκηνής του '70. Χαίρομαι που βρήκα πράγματα που δεν ήξερα καθόλου ή τα είχα ξεχάσει ή τα είχα αγνοήσει στην εποχή τους. Μέσα στο σημερινό σκουπιδαριό της μουσικής βιομηχανίας , ακόμα και τα μέτρια πονήματα του τότε είναι διαμάντια- και αυτό δεν είναι ρομαντική προσέγγιση. Να είσαι καλά. Ευχαριστούμε! Αγγελική.

ΘΚ είπε...

καλώς ορίσατε φιλαράκια punkdeleimon και Αγγελική. Το δισκάκι των make believe την άλλη εβδομάδα γιατί τώρα πήζω!!

an205 είπε...

Καλημέρα, καλά κουράγια...
Η γραβάτα λόγω σχήματος και θέσης ονομάζεται και "πεοδείκτης", άρα την φορούν όσοι χρειάζεται να "δείχνουν"...

"Θα σου κλέψω το σακάκι" Ν.Άσιμος

Θα σου κλέψω το σακάκι,
δυο γραβάτες θα φορώ
κι αν με ξαναπείς αλήτη
πάλι εγώ σε συγχωρώ.
Έμαθα σ' αυτό τον κόσμο
αμαρτίες ν' αφαιρώ
των ανθρώπων που δεν ξέρουν
πως επέζησα εγώ.
Κι αν σου πέσει το λαχείο ξεφορτώσου τα λεφτά
η ζωή είναι ένα αστείο και ο θάνατος γελά.

Συνταγές ισορροπίας,
ανισόρροπος εγώ
συμβουλές αταραξίας,
ταραχοποιός εγώ.
Η μιζέρια κι η δουλεία
ένα κι ένα κάνουν δυο
κι όλα γύρω μου κατάπιαν
το αμίλητο νερό.
Δεν τα κάνω εγώ πλακάκια
με κανένανε θεσμό
στέγνωσα σε μανταλάκια
το δικό μου εαυτό.

Η μοντέρνα φαντασία
πάει να σπάσει τα δεσμά
είναι όμως οπτασία,
δεν πατάει πουθενά.
Και η τοξικομανία παραμύθα
είναι κι αυτή
στον καθρέφτη σου ψυχή μου καθρεφτίσου μοναχή.
Δεν τα κάνω εγώ πλακάκια
με κανένα κερατά
μη μ' ανάψουν τα γλομπάκια
και σου κάνω σαματά.

ΘΚ είπε...

an205 με έφτιαξες πρωί πρωί με τα στιχάκια του Άσιμου.. thanks!
άργησα όμως κι άντε να βρω να παρκάρω! (διότι όπως λέει και ο Κηλαηδόνης: αν σηκωθώ νωρίς και κοιμηθώ νωρίς...θα παρκάρω και νωρίς κλπ κλπ)

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Θανάση,
τα σεμιναριακά στιχάκια σου έχουν κάτι από Λογό. Είμαι συχνός επισκέπτης από τότε που σε ανακάλυψα, ευκαιρία να πω ένα γεια.

ΘΚ είπε...

Γειά σου και σένα Νικόλα!

Hippy dj kit-dj fanis είπε...

poli kalos o rakintzis sta niata tou,tha anevasis ke ton allo disko?

ΘΚ είπε...

σύντομα θα γίνει κι αυτό!
υπομονή, γιατί ο ελεύθερος χρόνος μου είναι φράση ανέκδοτο αυτή την εποχή!

Ανώνυμος είπε...

Όλοι οι δίσκοι που ανεβάζεις είναι είναι ιστορικά τεμάχια.Να 'σαι καλά.Για SCRAPTOWN υπάρχει και ένα ωραίο άρθρο στο Δισκορυχείον του Jazz & Τζαζ τεύχος 113-114.