Αν αργήσω να πατήσω τουλάχιστον "αναβολή" το πλοίο φεύγει και μαζί του ο ύπνος - εγώ μένω στην αποβάθρα μόνο με το σώβρακο, κάθιδρος.
Ο ύπνος τελευταία δεν είναι ήσυχος, δεν είναι ξεκούραστος: έγνοιες, άγχη και κάποια κρυμμένα φέρνουν εφιάλτες, δυσπεψίες, νυχτερινές ουρήσεις, πονοκεφάλους και συχνή παρακολούθηση απροσδιόριστων σκιών και θορύβων μέσα στη σιγαλιά της νύχτας.
Το πρωί σχεδόν λιπόθυμος, αυτοματοποιημένες κινήσεις: ντουζ, ντύσιμο,καφές, πρωινό, τελευταία νέα, αφόδευση, τσάντα στο χέρι, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, το "βρουμ" της μηχανής και ένας σταθμός που παίζει μουσικές εν μέσω χαρούμενης ή θυμωμένης εκφώνησης.
Ο ύπνος τελευταία δεν είναι ήσυχος, δεν είναι ξεκούραστος: έγνοιες, άγχη και κάποια κρυμμένα φέρνουν εφιάλτες, δυσπεψίες, νυχτερινές ουρήσεις, πονοκεφάλους και συχνή παρακολούθηση απροσδιόριστων σκιών και θορύβων μέσα στη σιγαλιά της νύχτας.
Το πρωί σχεδόν λιπόθυμος, αυτοματοποιημένες κινήσεις: ντουζ, ντύσιμο,καφές, πρωινό, τελευταία νέα, αφόδευση, τσάντα στο χέρι, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, το "βρουμ" της μηχανής και ένας σταθμός που παίζει μουσικές εν μέσω χαρούμενης ή θυμωμένης εκφώνησης.
Και ύστερα γραφείο, πάλι καφέδες, αστεία, e-mails, συσκέψεις, τηλέφωνα, χαιρετισμούς, οδήγηση, επιστροφές...
Τα Σαββατοκύριακα θέλω να περνούν γρήγορα. Κι οι καθημερινές γρηγορότερα.
Κι έτσι κυλούν οι μέρες, άδειες, συνηθισμένες, άσκοπες...
Τα Σαββατοκύριακα θέλω να περνούν γρήγορα. Κι οι καθημερινές γρηγορότερα.
Κι έτσι κυλούν οι μέρες, άδειες, συνηθισμένες, άσκοπες...
Θέλω να αλλάξω ξυπνητήρι, να βάλω ένα που θα με ξυπνάει με ένα ποίημα που να λέει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Κάθε μέρα κι άλλο ποίημα, αλλά με το ίδιο θέμα.
Η επανάληψη θα με πείσει πως έτσι είναι!
Θέλω κι ένα άλλο ρολόι, να με πηγαίνει πίσω με ένα κούρδισμα, σε χρόνια που λησμόνησα, στις παρέες που έχασα, στους έρωτες που έσβησαν.
Πως την λέγανε αλήθεια τη πρώτη μου αγάπη;
Που να είναι τώρα, πως να μοιάζει;
Γιατί περνάει ο χρόνος;
Γιατί μετράμε αντίστροφα;
Τι πρέπει να προλάβω να κάνω μέχρι να πεθάνω;
Γιατί κωλοβαράμε, κάνουμε παιδιά, μαζεύουμε λεφτά;
Ποιά είναι η αποστολή ρε παιδιά;
Που χάθηκαν οι οδηγίες;
...........................................
Είπα να σταματήσω τα uploads αλλά ο γιός μου φρόντισε να μου χαρίσει ένα βινύλιο που το έψαχνα καιρό. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Γιάννη Παλαμίδα "Σινερομάντζα", είναι πλέον προσβάσιμος στους φίλους μου!
Βγήκε το 1986, έχει κάποια ενδιαφέροντα τραγούδια, αλλά και κάποια ιδιαίτερα που ίσως δεν θα αρέσουν σε όλους. Εγώ είχα και έχω κολλήσει με το "Όταν η Γη θα εκραγεί".
Βάζω ένα λινκ για να το ακούσετε!
3 σχόλια:
δεν ξέρω γιατί δεν ακούγεται πολύ καλά αλλά είναι ωραίο.
έχει αυτό το αυθεντικό στυλ ελληνικού ροκ.
κι αυτό το λέω για καλό, προσοχή.
θα συγκρούονται τα τραίνα λοιπόν...
καλό βράδυ.
Θανάση,καλώς σε ξαναβρίσκω! Να σ' ευχαριστήσω, πρώτα,για τις "παραγγελιές" που πήρα από την "αποθήκη" στο σύννεφο!Άλλες δεν σου γράφω σήμερα, είμαι στη φάση που πετάω τον καθετήρα του μνημονίου και την κάνω για Μπαχάμες...Στο κάτω κάτω, δεν μπορούν να μας πάρουν τα τραγούδια μας, τη μουσική μας, την επικοινωνία μας, την αξιοπρέπειά μας. Το συναίσθημα ότι θα ξαναβρούμε τη δύναμή μας, όπως άλλες φορές, όταν μας είχαν για χαμένους, και τότε αλοίμονό τους... Διώξε τη λύπη παλικάρι, κι αν ήρθε νύχτα παγερή θα ξημερώσει η χαραυγή
Μπαίνω που και που και ξαναχαζεύω στο site. Είναι μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά! Μπράβο σου!!!
Δημοσίευση σχολίου