ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ

Eνώ η Ελλάδα διεκδικεί σήμερα, το Αύριο που δικαιούται και έχει πληρώσει προκαταβολικά γι' αυτό, εγώ παραμένω στο συννεφάκι μου - στην κοσμάρα μου.
Δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρει αν θα έχω σύνταξη σε λίγα χρόνια - δεν είμαι δα και υπεράνω χρημάτων. Είναι που εκτός από το σώμα και το πνεύμα θέλει τροφή για να ζήσει.
Και είμαι σίγουρος πως δεν θα δω ποτέ μια απεργία που θα διεκδικεί ποιότητα ζωής, ελεύθερο χρόνο για μας και τους αγαπημένους μας, ωραιότερες πόλεις, καλύτερες μουσικές, αληθινές διαπροσωπικές σχέσεις, αξιοκρατία....

... Ακου, θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.
(Απόσπασμα από ποίημα της Κατερίνας Γώγου)

...............................................................................
Αντιγράφω από το εισαγωγικό σημείωμα του δίσκου που ανεβάζω σήμερα:
"Το γεγονός ότι η κρατική και ιδιωτική μέριμνα χωλαίνουν τόσο στη διαμόρφωση ενός καλλιεργημένου κοινού, όσο και στη δημιουργία μουσικών που μπορούν να σκέπτονται ελεύθερα και δημιουργικά, έχει σαν αποτέλεσμα η Ελληνική μουσική ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο τμήμα της να είναι - Λόγια ντυμένα με έτοιμα ρούχα - και η αναζήτησις φρέσκων τρόπων έκφρασης μέσα από ένα πλούσιο μουσικό λεξιλόγιο, αποβαίνει μάταιη.
Η πνευματική χαλάρωση του νεοέλληνα, πολλά οφείλει στη μονότονη, χωρίς νεύρο και έμπνευση μουσική, που μας κατακλύζει καθημερινά, χρόνια τώρα και έχει μετατρέψει το λειτούργημα του μουσικού σε επαγγελματική απασχόληση. Το σλόγκαν - εύκολη δουλειά, πολλά λεφτά - έχει καθιερωθεί με την ανοχή του απαίδευτου κοινού, με αποτέλεσμα κάθε προσπάθεια δημιουργικής αναζήτησης να ευνουχίζεται μέσα στα σκυλάδικα, τα αναψυκτήρια, τις μπουάτ...... "

Αν βγάλει κανείς τις άγνωστες πλέον λέξεις: αναψυκτήριο και μπουάτ, θα μπορούσε να θεωρήσει το κείμενο σημερινό, αν και γράφτηκε το 1980 από τον Γιώργο Μπαράκο - υπεύθυνο για πολλά χρόνια του θρυλικού Τζαζ κλαμπ.

Τι άλλαξε εδώ και 28 χρόνια; -Τίποτα!
Οι κρατούντες υποβιβάζουν σταθερά τον πολιτισμό, μειώνουν τα όποια κονδύλια, έκαναν τα "καλλιτεχνικά" στο σχολείο αφορμή για χαβαλέ και κοπάνα, φρόντισαν να αναδείξουν σε καλλιτεχνική αυθεντία τον Λαμπράκη και το πολιτιστικό προϊόν που προβάλουν αφορά χαβαλέ πάρτι τύπου Γιουροβίζιον.
Η μουσική αναπνέει ακόμα, αλλά η πρόσβαση σ' αυτήν γίνεται μέρα με τη μέρα δυσκολότερη. Τι κι αν οι ευκολίες στην δημιουργία , την διανομή και την αγορά πολλαπλασιάζονται (software, home studios, internet, i-pod, κινητή τηλεφωνία, social networking, mp3s κλπ, κλπ). Το να ψάξεις για την έμπνευση είναι σαν να ψάχνεις τη βελόνα στα άχυρα, το χρυσάφι στη λάσπη. Ανηλέητος βομβαρδισμός πληροφορίας, ένας αχταρμάς media, styling, δημοσίων σχέσεων και διαφήμισης για ένα προϊόν άοσμο, άχρωμο και άγευστο.

Ιδού λοιπόν κάτι γευστικό -μια δόση μουσικής αντιβίωσης!
Ο δίσκος είναι ο 2ος και τελευταίος των SPHINX, oι "ΕΠΤΑ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ".

Για τους νεότερους θα σημειώσω ότι πρόκειται για ένα μοναδικό ελληνικό συγκρότημα αφιερωμένο στη τζαζ, που δραστηριοποιήθηκε σε δύσκολες εποχές, με εξαιρετικούς μουσικούς όπως ο Μάρκος Αλεξίου (πιάνο), ο Λάκης Ζώης (ηλεκτρική κιθάρα), ο Γιώργος Φιλιππίδης (ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο) και ο Γιώργος Τρανταλίδης (x-Socrates) (κρουστά).
Προηγήθηκε ο ομώνυμος δίσκος τους (Σεπτέμβρης του 79) ως τρίο (χωρίς τον Ζώη), ο οποίος περιείχε και ξένες συνθέσεις.
Ο πρώτος δίσκος κάποια στιγμή επανεκδόθηκε σε cd, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκεται πιά - το δικό μου βινύλιο το δάνεισα, κάπου στα μισά του 80και από τότε αγνοείται η τύχη του.
Οι "7 ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ" από ό,τι γνωρίζω δεν επανεκδόθηκαν ποτέ.
Απολαύστε το!