ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟ...

πίνακας του Ivan Rabuzin

Αύριο είναι Πρωταπριλιά.
Κάποτε το να πεις ψέματα τη μέρα αυτή, είχε το γούστο του, μια λαϊκή παράδοση ήταν και την τιμούσαμε δεόντως με γουστόζικες φάρσες. Τώρα πια, που το ψέμα είναι μέρος της καθημερινότητας μας, στη δουλειά, την οικογένεια, την κοινωνία, τα μέσα, την πολιτική - χάθηκε και το νόημα.
Τώρα πια οι εφημερίδες ζορίζονται περισσότερο από ποτέ να στήσουν ένα έξυπνο αστείο για να τιμήσουν τη μέρα. Βλέπετε η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τη πιο σουρεαλιστική, τη πιο διεστραμμένη φαντασία. Βάζεις δίπλα-δίπλα κανονική και «μαϊμού» είδηση και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις την αλήθεια από το ψέμα.

Αν η Πρωταπριλιά ήταν η μέρα που θα λέγαμε μόνο αλήθειες, θα είχε απαγορευτεί. Θα είχε γιορταστεί μόνο μια φορά, την επόμενη θα είχε καταρρεύσει ο,τιδήποτε έχει χτιστεί πάνω σε δεκάδες – εκατοντάδες – χιλιάδες μικρά και κυρίως μεγάλα ψέματα, δηλαδή .. ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε: ο δυτικός πολιτισμός (ο καλοζωισμένος γίγαντας με τα σαθρά πόδια), οι εξουσίες (των συμβάσεων, των ισορροπιών και των ωραιοποιημένων λόγων), οι ανθρώπινες σχέσεις (οι κατά συνθήκη φιλίες, οι κουρασμένοι έρωτες).
Αυτή η μέρα θα ήταν η Αποκάλυψη ...το Τέλος.. (κι αν σας φαίνεται υπερβολή, κάντε μερικά σενάρια - όπου θα αποκαλύπτεται η αλήθεια - και θα καταλάβετε)
.................

Για το τέλος του κόσμου πάντοτε θα ψάχνω το ιδανικό σάουντρακ. Αυτό που θα παίζει στο τελικό πλάνο: ένα έρημο τοπίο – σιωπηλό – χωρίς ζωή – μετά την καταστροφή, καθώς πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. Μια μουσική σαν κι αυτές των Βeirut, ή ένα τραγούδι ξεχασμένο σαν κι αυτό:

Θα φύγεις απ’ το σπίτι ένα πρωί
Και το ταβάνι ξαφνικά θα χαμηλώσει
Οι νύχτες μου θα γίνουνε κραυγή
Το πάτωμα θα υποχωρήσει και θα λιώσει.
Απόψε που η Γη θα εκραγεί
Θα’ ναι η ώρα που θα σκέπτομαι εσένα
Οι πτήσεις θα ‘χουνε ακυρωθεί
Και μεσ’ τα τούνελ θα συγκρούονται τα τρένα.
Τα μάτια σου από άθραυστο γυαλί
Θα αναβοσβήνουν ρυθμικά στη κάμαρα μου
Και η φωνή σου από παντού να αντηχεί
Καθώς με κυνηγάς στα όνειρα μου.
(Γιάννης Παλαμίδας από το «Σινερομάντζα» του ’86)

Εδώ το ακούτε!
………………………
Το Σαββατόβραδο συ-σκοτίστηκε για μια ώρα η Γη, έτσι συμβολικά για τη σωτηρία της (χα!). Και εμείς ..σκοτιστήκαμε!!
Οι επέτειοι δεν σώζουν την κατάσταση: Ή αποφασίζεις και λειτουργείς με οικολογική συνείδηση ή τάχα επιδοκιμάζεις χωρίς να κουνάς το δαχτυλάκι σου (αλλά τότε δεν διαφέρεις από όσους κατηγορείς για αυτή την κατάντια)
………………………..
Πρωταπριλιά γεννήθηκε η Μαρία Πολυδούρη, στα 1902. 28 χρόνια αργότερα έφυγε. Ένα τραγούδι με την ποίηση της, χαιρετισμός στην Άνοιξη.
Μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, ερμηνεία της Ελευθερίας:

………………………..
Κι επειδή το post μας βγήκε λίγο …μαύρο, ας χαμογελάσουμε με ένα κεφάτο δισκάκι που ζήτησε φίλος της Μ.Κ. Το ντεμπούτο των Αpurimac με την βοήθεια του Λουκιανού Κηλαηδόνη: ΕΚΕΙ ΣΤΙΣ ΜΠΡΑΧΑΜΕΣ (1989).

Δύο τα σουξέ του δίσκου: "Αν ήτανε μαύρος ο Θεός" (Η φυλή μας θα σας είχε πηδήξει!) καθώς και το ομώνυμο. Εδώ και εδώ τα αρχεία!