Με επιβάτες που κουβαλούν όλα τα χούγια της φυλής αλλά και τα ωραία της. Με Κούγια στα παράθυρα ξανά, με Τσίπρα newcomer (θα δείξει ο καιρός) , με τους βενζινοπώλες στις επάλξεις, με γενική απεργία για το ασφαλιστικό, με Σαββόπουλο και Θανασάκη παρέα στη σκηνή, με ποδοσφαιρικές κόντρες, με eurovision-όπληκτους στα γκάλοπ και στα forum.
Συνήθη - γνωστά - αναμενόμενα - προβλέψιμα - βαρετά...
Κι η μουσική και η τέχνη καταφύγιο, μα σαθρό στους ανέμους του φτηνού, του πρόχειρου, του ανέμπνευστου, του δήθεν. Τραγούδια χιλιάδες, σταθμοί δεκάδες, μα στα χείλη ανεβαίνουν εκείνα τα παλιά, τα αγαπημένα, οι ψυχούλες, οι καημοί.
Η τέχνη αντικατοπτρίζει την εποχή και ζει έναν ακόμα μεσαίωνα...
Όσα δίκτυα διανομής κι αν φτιαχτούν, όσα καινούργια format ήχου και εικόνας, όσο κι αν το διαδίκτυο δίνει φωνή σε όποιον το θελήσει... αυτό που λείπει είναι το "ζουμί" του τραγουδιού, η ψυχή, το μεράκι που τα χάσαμε στων ετοίμων λύσεων τον καιρό.
Οι μούσες δεν κάνουν delivery,
οι λούπες δεν είναι μουσική
και η ευδαιμονία δεν γεννάει έμπνευση..
Πάμε πίσω στα χειροποίητα, στους μαστόρους, πάμε στον Γιώργο Μητσάκη:
Το 1981 βγάζει το δίσκο: ΠΟΥ ΘΑ ΤΗ ΒΡΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ:
Ο δάσκαλος είχει γεράσει πια (έφυγε το '93), μα η καρδούλα του και η πενιά του αντέχαν ακόμα. Είναι ένας λαϊκός ποιητής που στιχουργεί αριστουργήματα και κεντάει μελωδίες. Την περίοδο αυτή δουλεύει με νέους τραγουδιστές: με τον Γιάννη Μπογδάνο, με τη Σοφία Διαμαντή, τη Φρατζέσκα Καββαδία και άλλους. Ξαναγράφει τα παλιά του σουξέ σε ποτ-πουρί (Το παλιό τεφτέρι, Το ρεμπέτικο σχολείο) και σαρώνει πάλι..
Πώς να γραφτούν τέτοια τραγούδια πια;
Εδώ θα ακούσετε κυρίως τον Μπογδάνο (στο θρυλικό "Πεζοδρόμιο" που το είπε κι ο Στέλιος αργότερα) αλλά και την Ελένη Βιτάλη σε 2 τραγούδια.
Απολαύστε...
Εδώ το 1ο μέρος
και εδώ το 2ο!
κι εδώ live σε άσπρο-μαύρο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου