αν και προέρχεται από αντίπαλο στρατόπεδο,
ήταν, με διαφορά, το καλύτερο πρωτοσέλιδο!
Σήμερα συνήλθα επιτέλους από το ευχάριστο σοκ της πρώτης νίκης της ομάδας μου σε εκτός έδρας αγώνα του Champions League! Ομολογώ πως οι αλλεπάλληλες αποτυχίες είχαν στοιχειώσει τις Τρίτες και τις Τετάρτες των φθινοπώρων τόσων χρόνων, μου είχαν δημιουργήσει μεταφυσικές ανησυχίες (σκέψεις για βουντού των αντιολυμπιακών κλπ), αισθήματα κατωτερότητας και γενικά με πλήγωναν βαθύτατα. Πιθανόν κάποτε να είπα και το κλασσικό: "Ας δω διπλό του γάβρου κι ας πεθάνω ευτυχισμένος".
Το βράδυ της προχτεσινής Τετάρτης με το σφύριγμα της λήξης, περίεργα μουδιάσματα στα άκρα, πόνοι στο στήθος και μια σχετική δύσπνοια, με τρομοκράτησαν! Λες, σκέφτηκα, να ήρθε το τέλος; Λες ο πανάγαθος να πήρε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις μου;
Για να γράφω σήμερα, σημαίνει ότι επιβίωσα..
Μου έμειναν όμως ένα κουσούρι, μεταφυσικού χαρακτήρα και πάλι: Τα γούρια! Τώρα ξέρω πως το επόμενο ματς θα το δω σε συγκεκριμένη τηλεόραση, σε συγκεκριμένο δωμάτιο, με συγκεκριμένη ενδυμασία, μπας και "ξανακάτσει".
(Την επόμενη απολαύσαμε το ευγενές ελληνικό σπορ της "κολωτούμπας" ή της "γαργάρας" που εξασκούν τόσο οι κοινοί οπαδοί όσο και οι ακριβοπληρωμένοι γραφιάδες. Μεμιάς ο κόουτς θεωρήθηκε ότι αδικείται για τις επιθέσεις, ότι δεν έχει πίστωση χρόνου κτλ, κτλ. Αν βέβαια μεθαύριο έρθει Χ με την Καλαμαριά, θα ξαναπιάσουμε το γαϊτανάκι..)
Υπάρχουν βέβαια και σημαντικότερα θέματα και προβλήματα. Ευτυχώς πότε-πότε το μυαλό τα κάνει πέρα υπέρ των μικρών καθημερινών απολαύσεων, ως αυτοσυντήρηση (για να μη πάει για "format").
Υ.Γ. Χτες Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, δεν μου ευχήθηκε κανείς, πράγμα που σημαίνει ότι χαίρω μιας στοιχειώδους εκτίμησης από τον περίγυρο μου...
Το δισκάκι για το Σ/Κ έρχεται από το 1983.
Όπως έχω γράψει πρόσφατα, κάποια στιγμή οι Socrates, αφού είχαν κόψει προ πολλού το "..Drunk The Conium", είπαν να κόψουν και το "Socrates" μπας και δουν χαΐρι στην αλλοδαπή. Έγιναν λοιπόν PLAZA (!!),ο Τουρκογιώργης έγινε: Τony George (!), ηχογράφησαν στην κραταιά τότε Virgin, πήραν γνωστό παραγωγό (Vic Coppersmith), είχαν φωνητικά από την Kiki Dee, "στρογγύλεψαν" τον ήχο τους και εκεί.. την πάτησαν!
Άλλο δίσκο ως Plaza δεν έβγαλαν...
Το PLAZA δεν είναι κακό άλμπουμ, είναι όμως απονευρωμένο ροκ, από ένα συγκρότημα που είχε καταπληκτικούς μουσικούς (που δρουν πλέον στον ευρύτερο χώρο του "έντεχνου").
Πάρτε μια ιδέα για το αποτέλεσμα ΕΔΩ!
Καλό και χαμογελαστό Σ/Κ! ...δείτε το βίντεο!
14 σχόλια:
...και που λες φίλε Θανάση, αμέσως πήγαν και λίγο καιρό στο Λονδίνο, έπαιξαν support στους U.F.O παρακαλώ (!), όμως στο τέλος γύρισαν πίσω και διέλυσαν. Ο φίλος μας ο Γιάννης (Σπάθας) μιλώντας μετά για την "Λονδρέζικη περίοδο" του γκρουπ έλεγε το αμίμητο : "Μας έβλεπαν στην Αγγλία ελληνικό συγκρότημα και νόμιζαν οτι θα παίξουμε μπουζούκια"! Τέρμα. Οι Socrates γεννήθηκαν σε λάθος εποχή ή μάλον σε λάθος χώρα.
Λίγο μετά την επιστροφή τους οι δύο άρχισαν να δουλεύουν αυτό που αργότερα όλοι ξέρουμε σαν ένα απο τα ορόσημα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι... Καλό βράδυ και συνέχισε τη καλή δουλειά !
επίσης πολύ καλό το εξώφυλλο της SPORT TIME!!!
Αμάν μ' αυτή την στοιχειωμένη "ΔΙΕΘΝΗ" ή "ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ" επιτυχία ή καριέρα ελάχιστα γκρουπ ή τραγουδιστές τα κατάφεραν....
Θανάση καλημέρα και καλή βδομάδα! Θα ζητήσω κάτι αν και ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Η μπαλάντα του ταξιδιώτη, Τσακνής & Μπόκοτα. Μήπως...
Να 'σαι καλά!
Δάφνη Μπόκοτα και οι Σαμποτέρ....
Αυτό ήταν γκρουπ για διεθνή καριέρα
Δεν το έχω ρε παιδιά.. το έβρισκα συνέχεια μπροστά μου στα παλαιο-δισκάδικα αλλά έβλεπα Μπόκοτα και ξενέρωνα...
Έχω όμως έναν "Ταξιδιώτη" του Τσακνή αν βολεύεσαι..
Ανέβασε ό,τι έχεις ευχαρίστηση! Να 'σαι καλά! Σε βρήκαμε βολικό και σε παιδεύουμε!
Και τώρα ρε Θανάση μετά το δίπλο του θρύλου τι έχεις να περιμένεις;
Καποιος είχε πει ότι σκοτώνουμε τα όνειρα όταν τα πραγματοποιούμε [η κάπως έτσι...]
Συγχαρητήρια πάντως από ένα χανούμι
Όσο αφορά τους Socrates πιστεύω ότι ναι μεν ήταν σπουδαίοι μουσικοί αλλά έπασχαν τόσο σε συνθέσεις όσο και σε φωνητικά [κυρίως].
Και άν στην στερημένη τότε από εκδηλώσεις Ελλάδα τα live τους ήταν μιά παρηγοριά στο εξωτερικό τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Και ας μην ξεχνάμε τι κυκλοφορούσε
τότε στην αλλοδαπή
Θανάση μήνυμα ελήφθη! Ευχαριστώ πολύ!
Οι Socrates δε μετονομάστηκαν ποτέ σε 'plaza'. 'Plaza' είναι ο τίτλος του δίσκου που ηχογράφησαν το 1983, το όνομά τους όμως παρέμεινε Socrates (είναι τυπωμένο και πάνω στο album). Όσο για το αν και γιατί έκαναν ή δεν έκαναν ‘διεθνή’ καριέρα θέλει μεγάλη κουβέντα. Το γεγονός ότι δεν έμειναν στην Αγγλία και δε συνέχισαν από εκεί την καριέρα τους δεν έχει να κάνει με το επίπεδό τους ως μουσικοί. Γύρισαν πίσω στην Ελλάδα γιατί τα χρήματα που τους έμεναν από τις εκεί περιοδείες τους δεν ήταν αρκετά, καθώς η Virgin έκανε κουμάντο. Ο ίδιος ο Σπάθας έχει πει :«Μας έκανε πρόταση η Warner να υπογράψουμε συμβόλαιο μαζί της και να φύγουμε για την Αμερική», αλλά κωλώσαμε. Σκεφτόμασταν ότι ήμασταν ήδη μεγάλοι - τριάντα και κάτι - και η Αμερική ένας δύσκολος χώρος». Είχαν, όμως ήδη αποδείξει ότι μπορούν να σταθούν επάξια σε μεγάλα ονόματα της διεθνούς ροκ σκηνής και ότι είχαν πετύχει το ‘καλλιτεχνικό όνειρό’ τους. Δεν το λέω εγώ, οι ίδιοι το έχουν δηλώσει.
Το ότι ασχολήθηκαν ξεχωριστά με αυτό που ονομάζετε ‘έντεχνο’ πιο πάνω τι σημαίνει; Ότι διαγράφηκε η μέχρι τότε πορεία τους ή ότι άλλαξαν ως άνθρωποι και ως μουσικοί; Εφόσον είναι περιζήτητοι μουσικοί, θα έπρεπε να κάτσουν σπίτι τους; Πιστεύω πολλοί θα συμφωνήσουν ότι τα πράγματα είναι προτιμότερο να τελειώνουν στην ακμή τους. Έτσι, έβγαλαν αυτούς τους δίσκους σαν συγκρότημα, κι από κει κι έπειτα το έψαξαν και σε άλλα είδη συνεργαζόμενοι με τους σπουδαιότερους αντιπροσώπους αυτού του είδους. Αλίμονο αν ένας μουσικός δεν ‘ψάχνεται’ και απλά επαναλαμβάνεται.
Το σημαντικότερο όλων είναι, ότι οι Socrates παίζουν με τσαμπουκά και δυνατά ντεσιμπέλ και σήμερα και αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι διαθέτουν αστείρευτο ταλέντο ,αλλά πάνω απ’ όλα ψυχή και είναι απλά αξεπέραστοι, άσχετα αν όλοι οι δίσκοι που έβγαλαν δεν είχαν την αναμενόμενη ή την αρμόζουσα αποδοχή. Άλλωστε, στην Ελλάδα ζούμε…Αυτά, για να μπαίνουν ορισμένα πράγματα στη θέση τους. Φιλικά…
Συνέντευξη των Socrates : Γιάννη Σπάθα, Αντώνη Τουρκογιώργη, Γιώργου Τρανταλίδη πριν τη συναυλία στο Λυκαββητό στις 23 Ιουνίου 1999. Την παραθέτω γιατί ακούγονται πράγματα πολύ σχετικά με τα παραπάνω σχόλια δια στόματος των αρμοδίων. Αξίζει τον κόπο να τη διαβάσετε.
Kαι με τον πόλεμο τι γίνεται; Τι ακούτε, τελειώνει;» ήταν οι πρώτες ερωτήσεις από τα στόματα και των τριών Socrates, όταν τους συναντήσαμε με την ευκαιρία της μοναδικής συναυλίας τους που αναγγέλθηκε για τις 23 Ιουνίου στο Λυκαβηττό. 30 χρόνια νωρίτερα, η ίδια αγωνία για έναν άλλο πόλεμο, τον πόλεμο του Βιετνάμ, τροφοδοτούσε τις μουσικές τους ανησυχίες.
Η συνομιλία μαζί τους προσφέρει εκείνο το λυτρωτικό αίσθημα που προσφέρει κάθε συνομιλία με μουσικούς, ιδιαίτερα μάλιστα όταν εκείνοι έχουν μια μακρά εμπειρία παίζοντας τα πάντα, από τζαζ, ροκ έως παραδοσιακή ελληνική μουσική, έχουν συμμετάσχει σε ορχήστρες κορυφαίων ελλήνων συνθετών, έχουν ηχογραφήσει προσωπικούς δίσκους και έχουν ενορχηστρώσει μια σειρά από - επιτυχημένες πολλές φορές (οι δίσκοι του Γιάννη Σπάθα με το Μανόλη Λιδάκη και του Γιώργου Τρανταλίδη με το Βασίλη Λέκκα βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα ελληνικά τσαρτ) δισκογραφικές παραγωγές.
Ποιος, όμως, από τους πειραιώτες πιτσιρικάδες του '60 θα μπορούσε να φανταστεί πως οι Πέρσονς, το συγκρότημα που δημιουργούσαν δύο συμμαθητές που κάθονταν στο ίδιο θρανίο, ο Γιάννης Σπάθας από τα Καμίνια και ο Αντώνης Τουρκογιώργης από τον Προφήτη Ηλία του Πειραιά, έμελλε, λίγα χρόνια αργότερα, να εξελιχθεί στη μεγαλύτερη, για πολλούς ανεκπλήρωτη, ελπίδα της εγχώριας ροκ σκηνής, σ' ένα συγκρότημα που θα έβαζε την Ελλάδα στις εγκυκλοπαίδειες της ροκ μουσικής. Οι «Socrates drank the conium» δημιουργήθηκαν 30 χρόνια πριν. Με τον Ηλία Μπουκουβάλα στα τύμπανα, ο Γιάννης Σπάθας στην κιθάρα και ο Αντώνης Τουρκογιώργης στο μπάσο ηχογραφούν δύο δίσκους. Το 1971 κι ενώ παίζουν στο «Κύτταρο» ένας ουγγροϊταλός κιθαρίστας από τα Μπουρμπούλια του Σαββόπουλου, ο Τζόνι Λαμπίτζι, φέρνει στο συγκρότημα έναν νέο ντράμερ, το Γιώργο Τρανταλίδη. Ο δίσκος τους «Οn the wings» ακούγεται ώς την Τζόρτζια των ΗΠΑ, όπου κατακτά την πρώτη θέση στις προτιμήσεις των djs των ραδιοφωνικών σταθμών. Λίγο αργότερα στο Παρίσι, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου τους παρουσιάζει στο Ράδιο Λουξεμβούργο και τους προτείνει να γίνουν η μπάντα του, για να ηχογραφήσει τελικά μαζί τους στο Λονδίνο το «Ρhos», δίσκο που γίνεται ο εμπορικότερος όλων των εποχών από ελληνικό ροκ συγκρότημα, με, έως σήμερα, πωλήσεις πάνω από 200.000 αντίτυπα.
Αυτό που και σήμερα είναι για πολλούς το ζητούμενο στην ελληνική μουσική, οι Socrates το είχαν καταφέρει με το «Mountains», ένα κομμάτι τους όπου αποδείκνυαν αριστοτεχνικά πως τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει το μπλουζ από ένα ηπειρώτικο μοιρολόι.
«Κοινό μας σημείο αναφοράς ήταν ο Χέντριξ. Είχαμε, βέβαια, ο καθένας μας, τα προσωπικά μας ακούσματα» λένε σήμερα οι Socrates. «Ο Γιώργος τον Ελβιν Τζόουνς, ο Αντώνης τον Μπι Μπι Κινγκ, ο Γιάννης τον Τάσο Χαλκιά και το Μουντάκη. Μαζευόμαστε, κουβεντιάζαμε και προσπαθούσαμε να παίξουμε αυτά που μαθαίναμε, για να τα προβάλλουμε στον κόσμο, να δούμε τις αντιδράσεις. Οι Socrates ήταν για μας ένα σχολείο, ένα χωνευτήρι».
Μετά το «Phos», ο Τρανταλίδης αποχωρεί για ν' ακολουθήσει τις τζαζ ανησυχίες του και στη θέση του έρχεται ο Νίκος Αντύπας. Μαζί του το συγκρότημα ηχογραφεί άλλους τρεις δίσκους. Στη συναυλία του Λυκαβηττού το τρίο Σπάθα -Τρανταλίδη-Τουρκογιώργη θα συνοδέψουν στα φωνητικά οι τραγουδιστές Νίκος Κουρουπάκης και Μαρκέλα Παναγιώτου. Στο κοινό, εκτός από τους μουσικούς που χρόνια τώρα αποτελούν τους πιο πιστούς φανς των Socrates, θα είναι και τα παιδιά τους. Δυο γενιές ροκ.
Τρανταλίδης: Παίξαμε το ροκ στην εποχή του. Οι ροκάδες ήσαν αυθεντικοί. Απλώς ήσαν δακτυλοδεικτούμενοι. Κάποιος που άκουγε ροκ άντε ν' άκουγε και τζαζ. Αυτός που ερχόταν στο «Κύτταρο» δεν θα πήγαινε μετά στο σκυλάδικο. Σήμερα όλα είναι μπλεγμένα. Ετσι βλέπεις τον τάδε «σκύλο» να τραγουδάει ένα κομμάτι του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Σπάθας: Υπήρχαν σύνορα. Οι λαϊκοί έπαιζαν συγκεκριμένους δρόμους. Το ντύσιμό τους και η στάση τους απέναντι στα μίντια ήσαν συγκεκριμένα. Αλλη στάση είχαν οι έντεχνοι. Αλλη οι λεγόμενοι, τότε, λούμπεν, αρκετά τραγούδια των οποίων σήμερα θεωρούνται πολύ καλά. Οταν τότε τ' ακούγαμε, βγάζαμε σπυριά. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο χθεσινός προδότης σήμερα είναι ήρωας και αντιστρόφως.
Τουρκογιώργης: Δεν υπήρχε περίπτωση λαϊκός, «σκύλος» να τολμήσει να βάλει σκουλαρίκι, αν υποθέσουμε πως το σκουλαρίκι ή τα μακριά μαλλιά ήταν ίδια των ροκάδων, να το φοράει ένας άνθρωπος που έπαιζε ζεϊμπέκικα. Στα 10 μέτρα θα έτρωγε ξύλο!
Σπάθας: Ολοι είχαν το κοινό τους και είχαν επιτυχία. Ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις στο έντεχνο, ο Καζαντζίδης, ο Ζαμπέτας στο λαϊκό. Μας άρεσαν. Ηταν κάτι ξεκάθαρο. Δεν υπήρχαν ηλεκτρικές κιθάρες στα λαϊκά.
Τουρκογιώργης: Το αισιόδοξο, σήμερα, είναι πως η καινούρια γενιά, οι πιτσιρικάδες της A', B' ή Γ' γυμνασίου και τα νέα γκρουπ έχουν φέρει μια αλλαγή στο σκηνικό, ο καθένας επιστρέφει στη θέση του και τ' ακροατήρια διαφοροποιούνται, όπως παλιά.
Η ροκ, όμως, τότε ήταν περισσότερο υπόθεση παρέας. Οι εταιρείες δεν είχαν ακόμα ανακαλύψει τη δυναμική της. Σήμερα είναι πλέον μια έννοια αρκετά παρεξηγημένη.
Σπάθας: Σωστά. Μιλάμε για μια παρέα πενήντα ατόμων που κινούνταν ανάμεσα στην Πλάκα και την πλατεία Βικτωρίας.
Τρανταλίδης: Δεν βασίζαμε τη μουσική μας στο σόου ή τις δημόσιες σχέσεις. Θυμάμαι τις συζητήσεις που είχαμε μετά τις συναυλίες με παιδιά που αγόραζαν δίσκους που έβρισκαν ύστερα από ψάξιμο, τους άκουγαν και ανατρίχιαζαν, έβλεπαν τη μουσική σαν κοινωνικό φαινόμενο, δεν αγόραζαν δίσκους επειδή απλώς τους πρότεινε ένα περιοδικό.
Τουρκογιώργης: Οι Socrates, κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, αν και δεν είχαν ελληνικό στίχο και δεν στήριξαν την επιτυχία τους σε πολιτικά δεκανίκια, εξέφραζαν την εργατική τάξη.
Σπάθας: Ιδίως τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, για να είναι κάτι εμπορικό, έπρεπε να συνδέεται με κάποια πολιτική κατάσταση. Είχαν φτάσει σε σημείο να κατηγορούν τη μουσική μας ως ξενόφερτη!
Τουρκογιώργης: Το μπλουζ και το ροκ είναι μορφές έκφρασης. Αν είναι ξενόφερτα, τότε τι είναι όλα αυτά που είναι κλεμμένα από την Αραβία ή τις Ινδίες; Από τους ροκάδες, όμως, άκουγαν, εκείνοι που μας κατηγορούσαν, ηπειρώτικο ή θρακιώτικο.
Σπάθας: Αλίμονο αν βάζουν σύνορα στη μουσική.
Τρανταλίδης: Είναι σαν να κλείνεις τα μάτια σου και να πάψεις να ονειρεύεσαι!
Σπάθας: Το ριφ του «Starvation», του πιο χαρακτηριστικού, ίσως, κομματιού μας, το έχω εμππνευσθεί από κρητική λύρα. Οταν οι Ελληνες παίζαμε ροκ, προσθέταμε κάποια στοιχεία μας, οι Πολωνοί κάνουν το ίδιο με στοιχεία της πατρίδας τους κ.ο.κ.
Τουρκογιώργης: Τα πρόσωπα που λάνσαρε τότε η τηλεόραση δεν είχαν σχέση με τα σημερινά. Ποιος έχει την καλύτερη γκόμενα, το καλύτερο αμάξι, τα 50 κινητά και διάφορα άλλα πεζά ή κενά πράγματα. Τότε, πες πως ήταν εποχή αμφισβήτησης, υπήρχαν μουσικοί, συγγραφείς...
Τρανταλίδης: ...Ο Χατζιδάκις ήταν ενεργός.
Τουρκογιώργης: ...Ο κόσμος «αναγκάστηκε» να γίνει διανοούμενος, να καλλιεργήσει τον ψυχικό του κόσμο. Τώρα, ο καθένας πανεύκολα φτιάχνει στον κομπιούτερ του τραγούδια.
Τρανταλίδης: Δεν είμαστε εναντίον της τεχνολογίας. Στη συναυλία, πάντως, θα παίξουμε χωρίς κομπιούτερ ή σινθεσάιζερ. Τρία όργανα, όπως το '70. Κι αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό. Τα νέα παιδιά να δουν τους 45άρηδες να παίζουν τα όργανά τους καθαρά, ξεροσφύρι. Ούτε κομπιούτερ, ούτε δήθεν. Θα δουν πως αυτό που παίξαμε δεν το προδώσαμε.
Σπάθας: Διάβασα κάπου πως κάθε χρόνο που περνάει αυξάνονται οι πωλήσεις του Χέντριξ, ενώ οι αντίστοιχες του Πρίσλεϊ μειώνονται. Χρειάζονται μέρες για ν' αναλύσουμε γιατί πρέπει να είναι κανείς ειλικρινής μ' αυτό που κάνει. Ο Γκάλης παίζει μπάσκετ, ο Πετρίδης βάζει δίσκους. Οταν ασχολείσαι μ' αυτό που κάνεις με αγάπη, μεταφέρεις αγάπη στον κόσμο. Ο πλανήτης θα ήταν διαφορετικός αν λειτουργούσαμε όλοι έτσι».
Τρανταλίδης: Τα ινδάλματά μου δεν με πρόδωσαν ποτέ! Ο Τζόουνς, ο Κόλτρεϊν, ο Χέντριξ...
Σπάθας: Ο Πρίσλεϊ, λοιπόν, ήταν η προσωποποίηση του μάρκετινγκ. Εφυγε από τη ζωή, το μάρκετινγκ τον εγκατέλειψε και το μπαλόνι άρχισε να ξεφουσκώνει. Ο Χέντριξ έκανε τομή στην κιθάρα και τα τραγούδια του σήμερα παίζονται από συμφωνικές ορχήστρες ή κουαρτέτα εγχόρδων.
Τουρκογιώργης: Tριάντα χρόνια μετά το Βιετνάμ και το Μάη, πού είναι σήμερα ο Ντίλαν; Τα λόγια του, όσο κι αν από μόνα τους είναι ωραία, ανατρέπονται όταν ο ίδιος έχει αυτή την κατάληξη.
Τρανταλίδης: Αισθάνεται κανείς δυστυχής γιατί είχε πιστέψει σ' έναν δήθεν τύπο!
Σπάθας: Η νεολαία δεν πολυκαταλαβαίνει από μάρκετινγκ. Κάποια στιγμή ανακαλύπτει δικά της αυλάκια, δημιουργεί μόδες και το μάρκετινγκ έρχεται να τις εκμεταλλευτεί.
Εχω την αίσθηση πως τα τελευταία χρόνια η νεολαία παρακολουθεί λίγο μπερδεμένη το μπλέξιμο «ροκάδων» και «σκυλάδων».
Τουρκογιώργης: Το σεξ παίζει μεγάλο ρόλο στην εφηβεία και τα «ελληνάδικα» βασίστηκαν πάνω σ' αυτό.
Σπάθας: Εχω ζήσει από 15 χρόνων τη νύχτα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συναίσθημα μου μεταφέρει όταν ο φακός χώνεται κάτω από το τραπέζι για να δείξει τα οπίσθια της γκόμενας. Μα, μου λένε, ο κόσμος διασκεδάζει. Δεν θα πάει να κόψει φλέβες, ν' ακούσει τον άλλον. Λες και του είπα ποιον να πάει ν' ακούσει!
Τουρκογιώργης: Εντάξει, ο πιτσιρικάς που είναι πάνω στις ορμές του, λέει στην παρέα του «Πάμε στο τάδε μαγαζί, έχει γκόμενες». Τώρα όμως πιστεύω πως τα βαρέθηκαν αυτά. Θέλουν να πάνε την κοπέλα τους σε κάτι πιο ουσιαστικό και ποιοτικό. Τα κλαμπ της παραλίας δουλεύουν πλέον με χορούς συλλόγων. Τα χιτάκια που καταναλώνονται στα ελληνάδικα δεν συνοδεύονται και από τις ανάλογες πωλήσεις. Δεν τα βάζει ο άλλος στο σπίτι του να τ' ακούσει. Οι εταιρείες που την ψάχνουν με ό,τι πουλάει θα εγκαταλείψουν το στιλ που έχει διαμορφωθεί με τα πάμπολλα τραγούδια που μοιάζουν μεταξύ τους προς όφελος του καλού έντεχνου και του καλού ροκ. Και υπάρχουν σήμερα συγκροτήματα που κάνουν καλή δουλειά.
Δουλέψατε στο εξωτερικό. Πώς κρίνετε το επίπεδο της ελληνικής παραγωγής;
Τουρκογιώργης: Γενικά, εδώ, το επίπεδο της σόου μπίζνες είναι πολύ χαμηλό σε σχέση με τις χώρες του εξωτερικού. Στην Αγγλία δίνουν μεγάλη σημασία στην ψυχολογία του καλλιτέχνη. Το στούντιο κλείνεται με το μήνα, ο ηχολήπτης ή ο παραγωγός είναι μουσικός, εδώ ο τελευταίος είναι υπάλληλος της εταιρείας.
Σπάθας: Και στην Ελλάδα μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις...
Τουρκογιώργης: Ναι. Να κάνεις ένα καλό home studio! Με 7-8 εκατομμύρια μπορείς να έχεις υψηλό αποτέλεσμα.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί, αφού υπήρχαν οι προϋποθέσεις, δεν κάνατε καριέρα στο εξωτερικό.
Τουρκογιώργης: Η περίπτωσή μας θεωρήθηκε πετυχημένη... Είμαστε το μόνο γκρουπ που υπέγραψε συμβόλαιο με εταιρεία του εξωτερικού.
Σπάθας: Το ροκ ως προϊόν ανήκει στους Αγγλους και τους Αμερικανούς. Δεν θ' αφήσουν λοιπόν κανέναν να μπει στην αγορά τους. Εκτός και αποφασίσεις να μείνεις εκεί, όπως ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Με την υπογραφή του συμβολαίου, η εταιρεία μάς υποχρέωνε να παίζουμε όπου ήθελε αυτή. Μας έφυγε όλη η διάθεση να συνεχίσουμε.
Αυτό που σήμερα ονομάζουν έθνικ, είναι ένας δρόμος για ν' ακουστούν μουσικές της περιφέρειας.
Σπάθας: Ναι, σίγουρα.
Τρανταλίδης: Δεν το πιστεύω. Για μένα, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις, έθνικ είναι οι λαϊκές μουσικές κάθε τόπου και καλό είναι ν' ακούγονται αυτούσιες. Ολα τ' άλλα είναι μόδα. Εθνικ για μένα είναι ο Τάσος Χαλκιάς.
Σπάθας: Για μένα, ο Σαντάνα!
Τουρκογιώργης: Γιατί, οι Socrates δεν είναι έθνικ; Το
«Mountains» τι είναι;
Σπάθας (γελώντας): Μας ακούς και διαφωνούμε, γιατί είχαμε πολλές εμπειρίες μαζί και πολλές μόνοι μας.
Τουρκογιώργης: Τώρα, όμως, θα πάμε να παίξουμε ροκ! Αυτό που βγάζουμε οι τρεις μας και που ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να βγάλει. Χρειάζεται και τ' άλλα δυο κομμάτια.
Τρανταλίδης: Μέσα σ' αυτό το χωνευτήρι κρύβεται η ομορφιά!
φίλε μου γουστάρω τους Socrates όσο και εσύ. Η ιστορία με τη διεθνή καριέρα ταλαιπώρησε αρκετούς ικανούς ή μη έλληνες μουσικούς, χωρίς να είναι ντε και καλά η καταξίωση που έψαχναν. Προσπάθειες λιγότερο αγχωτικές για καριέρα έφεραν αποτέλεσμα:Γιαννάτου, Στασινοπούλου.
Ο δίσκος των Plaza δεν ήταν νομίζω ο καλύτερος τους, είχαν βγάλει πολύ καλύτερες δουλειές.είχε πολύ λόυστρο.. κι αυτή είναι η γνώμη μου όσο κι αν διαφωνείς. Η συνέχεια τους στο χώρο του έντεχνου (Σπάθας)και της jazz (Τρανταλίδης) κατά τη γνώμη μου πάντα, έδωσαν σημαντικά έργα και έχουν το σεβασμό μου. Δυστυχώς το ίδιο δε συνέβη με τον Αντώνη..
Χαιρετώ, και να ξέρεις ότι είμαστε στην "ίδια όχθη"
Θανάσης
κάτι ακόμα: α)ξέχασα τις καλές έντεχνες δουλειές του Αντύπα! β) εγώ θυμάμαι από τον τύπο της εποχής ότι είχαν μετονομαστεί σε Plaza και έκαναν και περιοδεία στην Αγγλία με αυτό το όνομα. Υπάρχει και σχετικό άρθρο στο Avopolis.. και στο MIC (http://www.mic.gr/team.asp?id=13250).
To Socrates πιθανόν έχει μπει στην ελληνική έκδοση για αναγνώριση! Πάντως μιλάμε για μια λεπτομέρεια που δεν έχει παρά μόνο ιστορική σημασία
Είναι σαφές ότι είμαστε στην ‘ίδια όχθη’ όπως λες, γι’ αυτό και μπήκα στη διαδικασία να σχολιάσω αυτά που διάβασα. Προφανώς και γουστάρουμε τους Socrates, αλλιώς δε θα κάναμε τον κόπο να πληκτρολογούμε εδώ. Συμφωνώ και στο ότι το Plaza δεν ήταν ο καλύτερος δίσκος τους, έχουν γράψει άλλα κι άλλα (μην τα λέμε τώρα). Μ’ αρέσουν, όμως, πολλά κομμάτια του κι ας έχουν ‘λούστρο’. Το σχόλιό μου πήγαινε στον απαξιωτικό τόνο (ή τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ) για τις μετέπειτα δουλειές και στο ότι έφταιγε η αλλαγή του ονόματος που δεν έβγαλαν άλλο δίσκο . Την ιστορία με την αλλαγή του ονόματος την έχω διαβάσει κι εγώ, επειδή όμως το album γράφει ‘Socrates’ μου κάνει απλά εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια γιατί έμεινε η πεποίθηση ότι μετονομάστηκαν (το έχω ακούσει και από άλλους αυτό και ήταν γενικό το σχόλιό μου, δεν πήγαινε μόνο προς εσένα, ΘΑΝΑΣΗ) και έχω, επίσης, διαβάσει και ακούσει ότι ‘χρεώνονται’ το ότι πήγαν να γίνουν πιο ‘εμπορικοί’ ως Plaza και ότι αυτός ήταν ο λόγος που διαλύθηκαν.
Συνέχισαν, όμως, σαν Socrates και το ‘Plaza’ μάλλον ξεχάστηκε σαν όνομα, μπορεί όντως να περιόδευσαν με αυτό στην Αγγλία τότε, αυτό δεν ήμουν σε θέση να το παρακολουθήσω εκείνη την περίοδο. Ακριβώς επειδή το συγκεκριμένο είναι ιστορικής και όχι ιδιαίτερης σημασίας, με εκπλήσσει που κάποιοι ‘κολλάνε’ σ’ αυτό. Γι’ αυτό είπα ότι οι Socrates μπορούν και παίζουν ακόμα το ίδιο καλά και αυτό είναι που μετράει, όχι το όνομά τους.
Και για να μην ακουστούν υπερφίαλα όλα αυτά δεν είμαι συνήγορος υπεράσπισης κανενός, μόνο για τον εαυτό μου μιλάω Από κει και πέρα, οι προσωπικές δουλειές που έκανε ο καθένας τους, βεβαίως και είναι σημαντικές και αξιοσέβαστες και έχουν τη δική τους αξία (για ποιο λόγο να τις κρίνουμε εμείς ή οποιοσδήποτε), άσχετα αν σε κάποιους αρέσουν και σε κάποιους δεν αρέσουν (απόλυτα λογικό).
Πρόβλημα ουδέν λοιπόν, συμφωνούμε. Ελπίζω να μη σας κούρασα πολύ.
Α, και δεν είμαι ‘φίλος’, είμαι ‘φίλη’.
αμ γι αυτό λέω να βάζουμε το μικρό μας ονοματάκι. Έτσι αποφεύγονται και .. οι αλλαγές φύλου"!
Δημοσίευση σχολίου