Συγγνώμη παίδες!

Χτες ανακάλυψα μια σειρά αιτημάτων για δισκάκια.
Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση, θα φροντίσω να σας στείλω το υλικό εντός των ημερών.
Σημειώστε ότι θα πρέπει να μου στέλνετε email και εγώ θα σας στέλνω απευθείας ένα λινκ.
Μερσί!

Ρολόγια χωρίς κομπολόγια...

Εφτά παρά τέταρτο εγερτήριο - ήχος στο κινητό : κυματάκια και μια μπουρού να φωνάζει αναχώρηση. 

Αν αργήσω να πατήσω τουλάχιστον "αναβολή" το πλοίο φεύγει και μαζί του ο ύπνος - εγώ μένω στην αποβάθρα μόνο με το σώβρακο, κάθιδρος.
Ο ύπνος τελευταία δεν είναι ήσυχος, δεν είναι ξεκούραστος: έγνοιες, άγχη και κάποια κρυμμένα φέρνουν εφιάλτες, δυσπεψίες, νυχτερινές ουρήσεις, πονοκεφάλους και συχνή παρακολούθηση απροσδιόριστων σκιών και θορύβων μέσα στη σιγαλιά της νύχτας.
Το πρωί σχεδόν λιπόθυμος, αυτοματοποιημένες κινήσεις: ντουζ, ντύσιμο,καφές, πρωινό, τελευταία νέα, αφόδευση, τσάντα στο χέρι, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, το "βρουμ" της μηχανής και ένας σταθμός που παίζει μουσικές εν μέσω χαρούμενης ή θυμωμένης εκφώνησης.

Και ύστερα γραφείο, πάλι καφέδες, αστεία, e-mails, συσκέψεις, τηλέφωνα, χαιρετισμούς, οδήγηση, επιστροφές...
Τα Σαββατοκύριακα θέλω να περνούν γρήγορα. Κι οι καθημερινές γρηγορότερα.
Κι έτσι κυλούν οι μέρες, άδειες, συνηθισμένες, άσκοπες...

Θέλω να αλλάξω ξυπνητήρι, να βάλω ένα που θα με ξυπνάει με ένα ποίημα που να λέει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Κάθε μέρα κι άλλο ποίημα, αλλά με το ίδιο θέμα.
Η επανάληψη θα με πείσει πως έτσι είναι!

Θέλω κι ένα άλλο ρολόι, να με πηγαίνει πίσω με ένα κούρδισμα, σε χρόνια που λησμόνησα, στις παρέες που έχασα, στους έρωτες που έσβησαν.
Πως την λέγανε αλήθεια τη πρώτη μου αγάπη;
Που να είναι τώρα, πως να μοιάζει;

Γιατί περνάει ο χρόνος;
Γιατί μετράμε αντίστροφα;
Τι πρέπει να προλάβω να κάνω μέχρι να πεθάνω;
Γιατί κωλοβαράμε, κάνουμε παιδιά, μαζεύουμε λεφτά;
Ποιά είναι η αποστολή ρε παιδιά;
Που χάθηκαν οι οδηγίες;
...........................................
Είπα να σταματήσω τα uploads αλλά ο γιός μου φρόντισε να μου χαρίσει ένα βινύλιο που το έψαχνα καιρό. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Γιάννη Παλαμίδα "Σινερομάντζα", είναι πλέον προσβάσιμος στους φίλους μου!


Βγήκε το 1986, έχει κάποια ενδιαφέροντα τραγούδια, αλλά και κάποια ιδιαίτερα που ίσως δεν θα αρέσουν σε όλους. Εγώ είχα και έχω κολλήσει με το "Όταν η Γη θα εκραγεί".

Βάζω ένα λινκ για να το ακούσετε!

Για τον Γιάννη...

Τον τελευταίο καιρό η Παρασκευή στη δουλειά δεν μοιάζει με το ευχάριστο ξεκίνημα για το διήμερο ξεκούρασης που ακολουθεί. Κοιτάμε τη πόρτα και συχνά το ρολόι, μα δεν περιμένουμε την ώρα της αναχώρησης. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον σαν να μετριόμαστε να βρούμε αν μας λείπει κανείς. Όταν χτυπάει στο pc η ειδοποίηση πως ήρθε νέο e-mail, ανοίγουμε το ταχυδρομείο με δισταγμό.
Ακόμα κι αν βρούμε κερασμένα σοκολατάκια στο πάγκο, μοιάζουν σαν να 'ναι ποτισμένα δηλητήριο.
Το τελευταίο καιρό μετράμε τα βλέμματα - δείχνουν τις αντοχές.
Το χαμηλωμένο βλέμμα του συνάδελφου, φέρνει κόμπο στο λαιμό.
Ένα κιβώτιο μισογεμάτο με φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα, μοιάζει με στόμα που χάσκει να σε κατασπαράξει.
Είναι συνάδελφοι που δεν αντέχουν πια…
Μανάδες με κουτσούβελα στα σχολεία και τα φροντιστήρια, άντρες με δάνεια να τους πιάνουν από το λαιμό κι αφεντικά με ύφος απαξιωτικό και γλώσσα αλλότρια και κρύα.
Ο Γιάννης τα παράτησε σήμερα γιατί έτσι αποφάσισε αυτός... Τον ήξερα 10 χρόνια. Αγάπησα τη ψυχή του, το πνεύμα του, τη συντροφικότητα, τον αυτοσαρκασμό του. Δεν κάναμε πολύ παρέα, μα σαν ερχόταν για τσιγάρο, σαν να άνθιζε η συντροφιά με χαμόγελα.
Είναι ξεροκέφαλος, είναι περήφανος, είναι αγωνιστής.
Ας είναι το σημερινό τέλος μια αρχή για τα καλύτερα που θα 'ρθουν.

Μ' ένα τραγούδι ως κατευόδιο που του πάει πολύ (κι ας μην είναι Σαλονικιός)