6 Σεπτεμβρίου 2009

όλα τριγύρω αλλάζουνε...


Σε ένα μήνα περίπου θα αλλάξουμε διαχειριστή.
Η πολυκατοικία μας έχει ρετιρέ και ισόγεια, έχει πλούσιους και μεροκαματιάρηδες, μπαλκόνια με λουλούδια και υπόγεια.
Δυστυχώς έχει πολλά τρωκτικά που μαγαρίζουν στο πέρασμα τους κυρίως τους κάτω ορόφους και τρώνε ό,τι βρουν.

Ο διαχειριστής μένει ψηλά - δεν τον αφορά...

Καμιά φορά όταν οι ένοικοι διαμαρτυρηθούν, τους τάζει "απολύμανση" τους το χρεώνει στα κοινόχρηστα και μετά το ξεχνά.

Ο νέος μας διαχειριστής είναι χαμογελαστός...
Το είχε καημό να αναλάβει - ιδιαίτερα η μάνα του.
Μοιράζει χαμόγελα και σφίγγει χέρια, θα λύσει -λέει- όλα μας τα προβλήματα.

Όμως τα ποντίκια θα είναι πάντα εκεί, ατάραχα θα συνεχίζουν να βρομίζουν και να χώνονται στα διαμερίσματα μας γιατί την υπηρεσία απολύμανσης δεν την κάλεσε ΚΑΝΕΙΣ, ΠΟΤΕ... και εμείς - οι ένοικοι - αφήσαμε τις ζωές μας σε άχρηστα χέρια.

Κι όπως λέει κι ο ποιητής:

Όλα τριγύρω αλλάζουνε...
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν...


...................................................................
Κατά τη διάρκεια των διακοπών, ένας φίλος μου ζήτησε να ανεβάσω ένα single που βγήκε ως συμπληρωματικό στη συλλογή "Τραγούδια έγραψα για φίλους" του Διονύση Σαββόπουλου.
Πρόκειται για την εκδοχή των Κατσιμιχαίων στα "Παιδιά που χάθηκαν" και των Ομήρου Απόγονοι στη "Παράγκα". Και τα δύο τραγούδια μοιάζουν σαν να γράφτηκαν σήμερα για μιαν Ελλάδα που ίσως δεν αλλάξει ποτέ..

Επειδή το δισκάκι μάλλον δεν βρίσκεται πια, μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://rapidshare.com/files/276318365/sabopoulos-single.zip

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόσο όμορφα τα λες και τα γράφεις.
Στην δικια μας πολυκατοικία δυστυχως έχουμε και κακους γείτονες. Οι δικοί μας οι διαχειριστες παρόλο που τους ορίσαμε εκει να χειρίζονται τα συμφέροντα και ακόμη και τις ζωές ειναι πάντοτε οι ιδιοι ανάξιοι και ανάκανοι. Μπαίνουν απο τις διπλανες πολυκατοικίες και μας αρπάζουν μας βρίζουν κλέβουν τα κοτόπουλα μας και τι άλλο δεν μας κάνουν..

an205 είπε...

Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.

Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια , σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό.

Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες , στους πολίτες, στους οπλίτες ,
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά,

η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.

DR. Lunacy είπε...

Γι αυτό λοιπόν κάμπιγκ και πάλι κάμπιγκ!! Αυτοδιαχείριση αδέρφια!!

Balidor είπε...

"Τα παρτάλια οι σκέψεις μας,
πειρατική σημαία,
όλα στραβά γινήκανε,
κι όλα ειν' ωραία!"

Απο ενα νεο τραγούδι του Θανάση Παπ/νου... ετσι με λίγη αισιοδοξία βρε αδερφέ, ωχουού!

demis είπε...

Τα περιγράφεις πολύ εύστοχα. Από τη μεριά μου, ένα μεγάλο respect και ένα ειλικρινές ευχαριστώ για τις πολύτιμες αναρτήσεις σου. Να 'σαι καλά.

Μαρία Δριμή είπε...

Πανέξυπνη περιγραφή-παρομοίωση. Πρώτη επίσκεψη στο μπλογκ σου. Μου αρέσει πολύ. Θα τα λέμε!

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω... Φτιάχνω μια συλλογή για φίλους με ελληνικές μπαλάντες και θα ήθελα τόσο πολύ να μπεί αυτό το κομματι από την συγκεκριμένη εκτέλεση...
Ευχαριστώ θερμά