Eπιστροφή!

Τελικά την επιστροφή δεν την γλυτώνεις...
Όπου και να πας, πίσω θα γυρίσεις, εκτός αν πας στα Θυμαράκια...

Σήμερα γύρισα, μπερδεμένος, βαρύτερος (πόσο δεν ξέρω - δεν θα το τολμήσω αν δεν περάσει μήνας), πιο κουρασμένος απ' ότι έφυγα, λίγο τσαντίλας, μάλλον απαισιόδοξος για το μέλλον (γενικώς και αορίστως), με εαρινές εξάψεις (η αυξημένη λήψη χοληστερόλης ανεβάζει και τη libido -αν αντέχει το κορμί σου και τρελίτσες μετά το κοκορέτσι).

Βασικά η διάγνωση της περίπτωσης μου, ουδόλως διαφέρει από αυτή των υπόλοιπων συνελλήνων. Θα στρώσω με τις μέρες... θα πλακώσει η δουλειά, οι υποχρεώσεις κλπ κλπ και θα ξαναγενώ ο κλασικός νευρωτικός αστός που μου αρέσει κατά βάθος να είμαι.

Το Πάσχα πέρασε σαν μια ελληνική ταινία, το έργο το έχεις δεί άλλες 30-40 φορές και πάντα κάθεσαι να το ξαναδείς:

Να ακούσεις τις ίδιες γνώριμες ατάκες, να πεις τις ίδιες ευχές, να τσακωθείς ρωτώντας άλλη μια χρονιά "γιατί με το λάδι αρταίνεσαι, ενώ με την ελιά όχι;"
Να απολαύσεις τους "μάστορες" του ψησίματος να διαφωνούν για το δέσιμο του αρνιού ή τη σύσταση των μπαχαρικών στο κοκορέτσι..
Να ακολουθείς τον Επιτάφιο με το κεράκι στο χέρι (φέτος έτρεχαν πολύ οι πιτσιρικάδες και τον χάσαμε στα σκοτεινά στενά), να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια με το "Δεύτε λάβετε φως", να τιναχτείς στο σκάσιμο της κροτίδας, πάνω ή δίπλα από το κεφάλι σου.
Και να κυνηγάς τα πιτσιρίκια σου... συνέχεια! να τα κυνηγάς και αυτά εκεί! σαν να έχουν καταπιεί 12 duracel, να τρέχουν πάνω, κάτω, δεξιά κι αριστερά.
Να ξεκινάς τη Κυριακή του Πάσχα, με αβγουλάκι κόκκινο και τσιπουράκι, να δοκιμάζεις πίτες, να αλλάζεις σε κρασί, να δαγκώνεις το πρώτο κομμάτι καυτού κρέατος πάνω από τη σούβλα, να πλακώνεσαι στις σόδες μπας κι ανακουφίσεις το δόλιο στομάχι σου.
Και το απόγευμα να πηγαίνεις για καφέ, στις καφετέριες της παραλίας, στριμωγμένος μέσα σε οικογένειες με μωρά και εφήβους που απολαμβάνουν τις σχολικές διακοπές και το φραπεδάκι τους ή το παγωτό τους - σε ένα "νυφοπάζαρο" που θα κρατά κάθε σαββατοκύριακο μέχρι το φθινόπωρο.
Και τη Δευτέρα του Πάσχα να πήζεις στη Κακιά Σκάλα ή στη Μαλακάσα....
Σαν έργο παλιό..

Έχω γίνει χωριάτης πια και τα "παίρνω" με τους Αθηναίους.... όπου γουστάρουν παρκάρουν, φωνάζουν, έχουν απαιτήσεις, είναι νευρικοί, βιαστικοί πάντα και υπερβολικά πολλοί (και άξεστοι).
Χτες που έφυγε η μάζα, έφυγε κι η αγοροφοβία μου.
***********************
Βάζω λίγη μουσικούλα και εύχομαι καλή εβδομάδα:
Η συλλογή λέγεται "ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 70" και βγήκε το 1990.

Την είχα σε κασέτα, αλλά ευτυχώς τη βρήκα πρόσφατα σε cd στο Καρφούρ με 2 ευρώ (!!) και έσπευσα να την αγοράσω. H αξία της συλλογής έγκειται στο ότι περιέχει σπάνια κομμάτια από συγκροτήματα και δημιουργούς που έγραψαν σελίδα ή σελίδες στην ιστορία του λεγόμενου ελληνικού ροκ. Για παράδειγμα, θα ακούσετε τον Χάρη Κατσιμίχα, ως μέλος των Αγάπανθος (για ένα φεγγάρι) να τραγουδά για μια άτυχη Ελένη. Τον Νίκο Αντύπα ως μέλος των Sunset, τον Ηρακλή πριν την Λερναία Ύδρα, με τους DNA, τον Σταύρο Λογαρίδη με τους Ακρίτας, τους Daltons και άλλους. Ωραίο υλικό!
ΕΔΩ είναι!
Καλή ακρόαση!