Ψιλοβρέχει σήμερα...
η Γη ποτίζεται ήσυχα, ο ουρανός δάκρυσε...
Ένας φίλος που δεν γνώρισα ποτέ από κοντά, αλλά με τίμησε με την εμπιστοσύνη του και έστειλε τις ακριβές μουσικές του να τις μοιραστώ μαζί σας, έφυγε...
Αντιγράφω:
Έφυγε χθες το πρωί από τη ζωή, σε ηλικία 61 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο, ο συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής Σταμάτης Μεσημέρης. Γεννημένος το 1948 στην Αθήνα, σπούδασε πολιτικές επιστήμες και κλινική ψυχολογία, και στη δισκογραφία μπήκε το 1987.
Δημιούργησε τραγούδια που έγιναν γνωστά με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου -όπως το περίφημο τραγούδι «Ελλάς»-, και συνεργάστηκε επίσης -μεταξύ άλλων- με τη Μαρία Δημητριάδη, τη Γλυκερία, την Αφροδίτη Μάνου, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, την Αφροδίτη Μάνου, τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τη Γλυκερία και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον Σταμάτη Μεσημέρη θα γίνει αύριο, στο Βαλανειό της Κέρκυρας.
Η λύπη μου δυστυχώς δεν σημαίνει τίποτα για τους ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί του τη ζωή τους. Οι ληγμένες ασπιρίνες που λέγαμε...
Ένα τραγούδι του για κατευόδιο...
Εκεί ψηλά
Εκεί ψηλά η φασαρία έχει κοπάσει
οι μελωδίες είναι τόσο αληθινές
ο τσαμπουκάς δεν έχει δρόμο να περάσει
συγγνώμη φίλε που σ’ έχω χάσει
είχα καθήκον με ρητές διαταγές
Εκεί ψηλά δεν έχουν σύνορα οι πατρίδες
και τα σκουπίδια δε χορεύουν στο μπετό
η πολιτεία δε φοράει ωτοασπίδες
εγώ μαζεύω κρυφές ελπίδες
και κάποια μέρα φίλε θα ’ρθω να σε δω
Εκεί ψηλά στα πέλαγα του ονείρου
εκεί ψηλά στο δεύτερο ουρανό
εκεί ψηλά στην άκρη του απείρου
εκεί θα μάθω πια και μένα ν’ αγαπώ
Εκεί ψηλά οι ξένες γλώσσες δε περνάνε
τα ζάρια έχουν οκτώμισι αριθμούς
οι φάλτσοι φίλε μου συνέχεια τραγουδάνε
οι άλλοι γύρω απλά κοιτάνε
το λάθος είναι το σωστό για τους θεούς
Εκεί ψηλά τα προσωπεία δε φτουράνε
και το πρωτάθλημα δεν είναι μιλητό
οι παρεούλες στην οθόνη δε μετράνε
αυτοί που φύγαν ξαναγυρνάνε
και τα ρολόγια δεν αντέχουν στο κενό
7 σχόλια:
Ο Σταμάτης έφυγε αλλά τα τραγούδια του έμειναν εδώ και θα τον θυμόμαστε πάντα μέσα από αυτά.
Καλό του ταξίδι
Μαζί με τον Κώστα Τριπολίτη μεγάλοι στιχουργοί.Κάνανε μάγκα τον Παπακωτσο και τόσους άλλους που δνε μπορούνε να γράψουνε λέξη.
...Και πουθενά αλλού αναφορά για το χαμό του.... Όμως ο Σταμάτης ακολουθούσε πάντα μοναχική πορεία, έξω από συμβατικότητες... Στο καλό φίλε Σταμάτη!
Στις ρωγμές του ονείρου
Στην άσφαλτο παντρεύομαι τα γκάζια
κι'η άσπρη η γραμμή πάει στραβά
τα φώτα μου τρυπάνε τα σκοτάδια
τα φρένα μου πλαγιάζουν στη γωνιά
στα σπίτια ανθρωπάκια και κουκλίτσες
με αδιάβροχες αγάπες και φιλιά
στο βάθος λύκοι-κοκιννοσκουφίτσες
και στη στροφή του δρόμου η γιαγιά.
Δε μού'μαθες σωστά τα παραμύθια
η κοκιννοσκουφίτσα τρώει τα παιδιά
με φόρα πάω και σπάω τη συνήθεια
που βγάζει τη ζωή στο πουθενά.
Τα όνειρά μου κάνουν απεργία
στη πλάτη μου έχει πέσει μπλέ σκουριά
δε φτάνει η Χιοννάτη για εφτά νάνους
και τα ανέκδοτα στ'Αρχαία Ελληνικά
δεν κάνω κέφι νά'ρθω στη πλατεία
το ξέρω αυτό το έργο από παλιά
έχει φρακάρει η Δευτέρα παρουσία
και οι τριακόσιοι κολυμπάνε στα ρηχά.
Κι'εσύ που δε χωράς στην Ιστορία
πάμε μαζί ταξίδι σ'άγονη γραμμή
χωρίς ταυτότητα στην άγνωστη τη Τροία
να αγαπηθούμε στου ονείρου τις ρωγμές.
Ηρθε στη πλώρη μου Νοτιά και μου φωνάζει
πως έχει πέσει χαμηλά φεγγάρι μαύρο
μα ποιός θα πάει να παλέψει με τον ταύρο
τα δυό του κέρατα σα δώρο να σου δώσει
αυτή τη νύχτα που δε λέει να ξημερώσει.
Είπες πολλά μα η σιωπή είναι μεγάλη
αν θέλεις κάνε μια ευχή χωρίς αντίο
δεν έχει άγκυρες να ρίξει αυτό το πλοίο
γι'αυτό μη μπείς στον κόπο να με ξεναγήσεις
εκεί που πάω δε μπορείς να με μισήσεις.
Μη περιμένεις να σου στείλω το σινιάλο
έχει φρεσκάρει ο καιρός και με διπλώνει
θέλει κουράγια νά'χεις όρτσα το τιμόνι
τη περασμένη μου ζωή μή μαρτυρήσεις
γιατι όσα αγάπησα διπλά θα τ'αγαπήσεις.
Τα δίνω όλα στο γαρμπή κι όπου με βγάλει
καβάλα πάνω σ'ένα γλάρο ερωτευμένο
η τρίτη ΄μούδα΄πάει κάργα τί άλλο θέλω
κι η πικροθάλασσα με παίρνει στα νερά της
για να μου δείξει τα μεγάλα μυστικά της.
Μπροστά μου ο θάνατος το θάνατο χαϊδεύει
πίσω η ζωή λέει στη ζωή ΄΄ζωή συγγνώμη΄΄
στο κύμα φίλε μου δε στρώνεται σεντόνι
μες τα τραγούδια του Κουάϊο θα ξαπλώσω
και στον απέραντο βυθό θα σ'ανταμώσω.
μεγάλη απώλεια για την μουσική μας,μέχρι στιγμής το 2009 μόνο απώλειες σημαντικές μας φέρνει...
Ο Σταμάτης ήταν τόσο πολλά περισσότερα απο απλή μουσική...Προσωπικά οι μουσικές και κυρίως οι στίχοι του Σταμάτη με συντρόφεψαν στην εφηβεία και μένουν πολύτιμοι φίλοι μέχρι σήμερα. Μετανιώνω μόνο που όταν τον είχα πετύχει στο μετρό δεν πήγα να του μιλήσω και να του πω πόσο σημαντικός στάθηκε για μένα (είχε πιεί και κάτι ούζα, δεν ήθελα να τον ενοχλήσω...)!Οπότε... "τώρα που πέφτει η αυλαία τι άλλο να σου πω, δύσκολη η ώρα η τελευταία γιατί να σου κρυφτώ. Άρχισε πάλι το ταξίδι χωρίς προορισμό, είναι δικό σου το παιχνίδι θα πάω να κοιμηθώ. Μήπως και πάλι συναντηθούμε στα όνειρα μας και αγαπηθούμε... Στο καλό" Στο καλό ρε Σταμάτη!
Δημοσίευση σχολίου