...Οι πυρκαγιές αποτελούν όχι απλώς αναγκαίο κακό αλλά όρο ύπαρξης πολλών μεσογειακών δασών (πεύκες, δρύες και άλλα) και είναι εντεταγμένες στο φυσικό κύκλο ζωής των. To δάσος καίγεται για να αναγεννηθεί! Το δάσος καταστρέφεται όταν μετά τη φωτιά ακολουθήσει βόσκηση ή νέα πυρκαγιά (πρόσφατα γράφτηκε ότι εντοπίστηκαν βοσκοί με γίδια στα καμένα δάση της Αιγιαλείας, να βοσκούν ανενόχλητα...). Αν τα δάση αφεθούν χωρίς βόσκηση και δόμηση, ξαναγίνονται σε ποσοστό 100% φυσικό δάσος.
Για παράδειγμα, οι σποροφόροι κώνοι του πεύκου ανοίγουν 24-48 ώρες μετά τη φωτιά, απελευθερώνοντας σπόρους που θα βλαστήσουν με τις πρώτες βροχές. Μάλιστα επεκτείνονται σε μεγαλύτερες από τις αρχικές εκτάσεις, εκτοπίζοντας συχνά άλλα είδη δέντρων. Χωρίς τη φωτιά, το πευκόδασος δεν θα ήταν το κυρίαρχο δάσος στη Μεσόγειο.
Η βόσκηση όμως των ψυχανθών φυτών (κυρίως άγριο τριφύλλι), εμποδίζει τη δυνατότητα εμπλουτισμού του εδάφους με άζωτο (στοιχείο απαραίτητο για την ανάπτυξη του δάσους μετά τη φωτιά). Τα γίδια και οι άνθρωποι που τα οδηγούν για τροφή στα καμένα είναι οι χειρότεροι καταστροφείς του.
Το δάσος είναι πνεύμονας οξυγόνου, αλλά όχι σημαντικός, αφού το 90% του οξυγόνου παράγεται στους ωκεανούς. Προσφέρει όμως ανεκτίμητα οφέλη όπως:
α) υδρονομική δράση (αποτρέπει τις πλημμύρες και εμπλουτίζει τους υπόγειους υδροφορείς, β) αντιρρυπαντική δράση, αφού ένα εκτάριο δάσους πεύκης συγκρατεί 32 τόνους στερεών σωματιδίων το χρόνο, γ) αντιδιαβρωτική δράση, δ) αντιανεμική προστασία,
ε) θερμορρυθμιστική δράση, βελτιώνοντας τη θερμοκρασία του εδάφους και του αέρα.
Στον άνθρωπο, το δάσος ασκεί χαλαρωτική και αγχολυτική δράση: Το φως που διαπερνά μέσα από τα φυλλώματα είναι πλούσιο σε πράσινη ακτινοβολία, η οποία επιδρά ευχάριστα στην όραση και κατευναστικά στο νευρικό σύστημα. Ο αέρας του δάσους περιέχει τερπένες και αιθέρια έλαια που έχουν τονωτική δράση στον άνθρωπο. Τέλος η ησυχία που επικρατεί (μειώνει τους θορύβους κατά 7 ντεσιμπέλ ανά 30 μέτρα απόσταση από την πηγή του θορύβου) και οι συχνότητες των ήχων που επικρατούν (κελάρυσμα νερών, θρόισμα φύλλων) δρουν επίσης κατευναστικά...
Δύο μήνες σχεδόν μετά τον όλεθρο, μου έστειλαν μια φωτογραφία από τη Ζαχάρω, που λέει όσα χίλιες λέξεις κι αν είχε λεζάντα θα έλεγε: Η ελπίδα ξαναγεννιέται!
Να τη φυλάξουμε με το μυαλό, το σώμα και την καρδιά μας!

Μέσα στη μαυρίλα ξεπετάχτηκε ένα νεούδι κλαράκι..
Σήμερα η Μουσική Κιβωτός θυμάται έναν ακόμα άδικα χαμένο στους απατηλούς δρόμους των ναρκωτικών ουσιών: Τον Charlie ή κατά κόσμον: Ιπποκράτη Εξαρχόπουλο.
Γεννήθηκε στην Τήνο το 1953 και πέθανε στις 27 Μαρτίου του 2000, σε ηλικία δηλαδή μόνο 47 ετών. Μέλος των Νοστράδαμος από το 70 μέχρι το 74 που έφυγε από το γκρουπ, ο Ιπποκράτης έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό με τις συνεχείς συμμετοχές του στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσ/νίκης μεταξύ 1975 και 1978. Σε ένα από αυτά είχε συγκλονίσει τραγουδώντας τον "Θάνατο του κλόουν".

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΚΑΝΤΑΔΟΡΟΣ

Το αρχείο είναι εδώ!
4 σχόλια:
Τα γίδια με τα δυο πόδια είναι που δεν θα αφήσουν το δασος να ξαναγίνει...
φχαριστώ για το δίσκο..άν υπάρχει και ο πρώτος του καθώς κι από γλέζου κάτι ελπίζω να ανέβουν..
Θανάση είσαι απίστευτος! Ευχαριστώ πολύ!
MΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ....ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΑ ΝΕΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ....!
SOTOS
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ...ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ ?
Δημοσίευση σχολίου