ΟΙ ΜΑΗΔΕΣ ΟΙ ΗΛΙΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΝΥΛΙΑ ΜΟΥ

Καλό μήνα!
Εδώ είμαστε σε ρυθμούς καθημερινούς, εν μέσω μιας άνοιξης που μοιάζει με καλοκαιράκι.
Το σαββατοκύριακο αντί να μαζεύω λουλουδάκια στους αγρούς, έπαιζα με τα βινύλια μου.
Έχω φτιάξει ωραία καλούδια για τους φίλους και τις φίλες μου, αλλά θα τα ανεβάζω σιγά-σιγά.
Σκεφτόμουν ότι με τόσο downloading, στη πράξη δεν μένει χρόνος να ακούσουμε ένα δίσκο, παρά μόνο στα πεταχτά, κι αυτό είναι άδικο για το ίδιο το έργο και τους δημιουργούς του.
Παλιότερα ακόμα και η αλλαγή δίσκου στο πικάπ ήταν ιεροτελεστία. Τα κενά μεταξύ των τραγουδιών έμοιαζαν να συμπληρώνουν τον ήχο και δεν ήταν η απόλυτη σιωπή του cd.
Είχαν θορύβους που πρόδιδαν την αγάπη του κτήτορα για τον δίσκο, αυτά τα πλεόν ανεπιθύμητα σκρατς. Τότε βινύλιο σήμαινε συνειρμικά μουσική και όχι υλικό ρούχων και αξεσουάρ της νέας κολεξιόν του Κωστέτσου.

Ο παππούς λοιπόν δίνει την Συμβουλή της ημέρας:
Δώστε χρόνο και ευκαιρίες σε ό,τι αγαπάτε! (τη μουσική, τον/την σύντροφος σας, τον εαυτό σας, κλπ).

Η Κιβωτός αγαπάει τα ξεχασμένα τραγούδια και το βινύλιο. Μεταξύ 99 και 2000 η αγάπη αυτή ενέπνευσε το παρακάτω πόνημα. Μετά την συγγραφή του, ο δημιουργός του λιποθύμησε λόγω εγκεφαλικής υπερλειτουργίας. Ποτέ δεν επανήλθε ολοκληρωτικά.
Επτά χρόνια μετά έχει ακόμα καμμένα μερικά εγκεφαλικά κύτταρα (σε αυτό συνέβαλαν τα μάλα και μερικές εκατοντάδες αφόρητα, βαρετά, κουραστικά επαγγελματικά meetings):

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Ένα ξεχασμένο τραγούδι
που χείλη δεν σιγομουρμούρησαν
κλεισμένο στη ζελατίνα, σ’ ένα ράφι,
σκονισμένο στις στροφές του
περιμένει…
Είναι παραπονεμένο κι έχει καημό,
ΕΤΣΙ το 'φτιαξε ένας μερακλής
βάλσαμο στου πόνου του το μαχαίρι.

Δεν το διάλεξαν για μας, πριν από μας
ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και παντογνώστες djs,
δεν το έκανε κανείς επιλογή
σε κασέτα με τα σουξέ της εποχής.
Δεν το χόρεψαν στα μπαρ
χρωματιστά, χαρούμενα κορίτσια.

Μόνο ένας ραδιοπειρατής
στα μεσαία,
τελευταίος επιζών,
μέσα σε ανατολίτικους και σέρβικους ρυθμούς στριμωγμένος,
λίγο πριν το καράβι του βουλιάξει στα παράσιτα,
έτυχε να το δει, στη δισκοθήκη στοιβαγμένο:
Μια χαρτονένια ράχη, μια φέτα βινυλίου,
μια στιγμή έμπνευσης
Και να το! Στον αέρα!

Σαν μια κορδέλα να ξετυλίγεται στις νότες και τα λόγια του,
ρυθμούς στα κύματα να βάζει, να σκορπιέται,
για τρία μόνο λεπτά κι έπειτα…
Φινάλε!
Μ’ ένα ταρατζούμ! απ’ την ορχήστρα
και μια σιωπή που διακόπτουν οι θόρυβοι της φθοράς.

Γειά σας νότες και λόγια τρυφερά!
Καλό ταξίδι στης λησμονιάς τη ξύλινη αγκαλιά.
Ο ψίθυρος σας ταξιδεύει μέσ’ τα άστρα
και βγάζει τη γλώσσα στη συμπαντική σιωπή.
Απόψε θα βγω στο μπαλκόνι ξημερώματα να αφουγκραστώ…

Και μετά την "ποιητική αδεία" επιστρέφω στις μουσικές αναμνήσεις μου με το πρώτο single και το πρώτο άλμπουμ που έβγαλε το "Happening" ως δισκογραφική εταιρεία. Για όσους είναι κάτω των 30, πληροφορώ ότι το δισκάδικο αυτό της Χαριλάου Τρικούπη στο κέντρο της Αθήνας, ήταν τόπος συνάντησης και ενημέρωσης για πολύ κόσμο που αγαπούσε το ροκ (μουσικοί, fans). Θυμάμαι ακόμα τον Ηλία τον Ασλάνογλου - πωλητή, να προτείνει δισκάκια punk και new wave σε δεκάδες πιτσιρικάδες, ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ.

Το πρώτο single του Happening ήταν των VAVOURA BAND του υπέροχου Τζόνι Βαβούρα και του καταπληκτικού κιθαρίστα Γιάννη Δρόλαπα (μετά στις Ταξιαρχίες του Τζιμάκου). Τα άλλα μέλη του γκρουπ (που σχηματίστηκε το 1976) ήταν ο Johnny Alex (μπάσο, πιάνο, σύνθι) και ο Θάνος Παπαποστόλου (ντραμς, κρουστά).

Οι VAVOURA συμμετείχαν επίσης στη συλλογή του HAPPENING. Δισκογραφικά επανήλθαν με μια συλλογή "Live, The Early Years" που βγήκε το 2003 και αγνοώ την τύχη της. Ο Τζόνι συχνά πυκνά κάνει live με την ίδια ροκ διάθεση ακόμα και σήμερα.
Εδώ το αρχείο!

Το πρώτο LP του HAPPENING ήταν η συλλογή που ανέφερα παραπάνω "HAPPENING 82".

Συμμετείχαν οι VAVOURA BAND, οι MAGIC DE SPELL, o ΛΗΤΗΣ και η ΙΖΟΛΔΗ, οι ΑΙΟΛΟΣ και οι TONAL ORCHESTRA.

To υλικό είναι εδώ!

Finale με το τραγουδάκι της ημέρας - διασκευή, όπως συνηθίζω να προτείνω:
"Τρία παιδιά Bολιώτικα /Troi enfants de Voliotique" (!!) από τους MODE PLAGAL